Արթնացա, բացելով աչքերս, բայց կարծես թե չէի հավատում, որ արդեն լուսացել է: 2 վայրկյան անշարժ մնալով՝ աչքիս առաջ եկան ամառային հիշողություններն ու անցան ակնթարթի պես:
-Ժամը քանի՞սն է,- ասացի ես փոքր-ինչ անհանգիստ տոնով:
Պատասխան չստանալով, ես հասկացա, որ բոլորը դեռ քնած են, ու ես չեմ ուշանա իմ առաջին ուսումնական օրվանից նոր դպրոցում: Դրան հաջորդեց հիշողությունների մի մեծ շղթա: Աչքիս առաջ եկավ իմ հարազատ կրթօջախը՝ Սիսիանի թիվ 2 հիմնական դպրոցը, ուր առաջին անգամ ոտք դնելիս 6 տարեկան էի: Հետո հիշեցի իմ առաջին սեպտեմբերի 1-ը. ճիշտ է, փոքր էի, բայց մինչ օրս պարզ հիշում եմ: Փոքրիկներից շատերի ուրախ-զվարթ դեմքեըրը, իսկ ոմանց էլ թախծոտ աչքերը կարծես սառել էին մի պահ աչքիս առջև:
Ու այդպես ժամանակը մտովի առաջ տալով արդեն 9-րդ դասարան էի: Վերջին սեպտեմբերի 1-ը հիմնական դպրոցում: Սովորաբար վերջին տարվա ընթացքում ամրապնդվում է մտերմությունը ընկերների միջև, ու բաժանումն էլ ավելի դժվար է լինում:
-Լիլիթ, վեր կաց: Ուշացանք,-ասաց քույրս:
Այս խոսքերը լսելով՝ 9 տարվա հիշողությունները ցրվեցին իմ մտքից և ես վեր կացա:
Մինչ նոր դպրոց այցելելը ես գնացի իմ հարազատ դպրոց:
-Այս ծաղիկները Ձեզ,- ասացի ես:
-Փաստորեն ոչինչ ապարդյուն չէր,- փոքր-ինչ հուզված պատասխանեց տնօրենը:
Մեկ ժամ անց մենք արդեն ավագ դպրոցում էինք: Փոքր-ինչ խորթ էր թվում միջավայրը: Նոր դպրոց, նոր դասարան, նոր ընկերներ: Մի խոսքով ամեն ինչ նոր էր:
«Մի քանի շաբաթ անց արդեն կհարմարվեմ»,-մտածեցի ես:
Հուսամ գալիք երեք տարիներն էլ հիշարժան պահերով ու վառ հիշողություններով հագեցած կլինեն: