Երևի ամեն մեկս մի տեղ ունենք, որտեղ սովորաբար գրում ենք մեր նյութերը: Առաջ, երբ ինչ-որ մեկն ինձ ասում էր, որ իր նյութերը միշտ նույն տեղում է գրում, այսպես ասած, իր «աշխատասենյակում», զարմանում էի: Մտածում էի` ինչ հետաքրքիր կլինի. ամեն անգամ նույն տեղում, իսկ ես որտեղ պատահի` գրում եմ. տանը, դպրոցում, մեքենայի մեջ, որտեղ պատահի…

Բայց հիմա զգում եմ, որ մի «աշխատասենյակ» էլ ես ունեմ: Դե, աշխատասենյակ հարաբերական է ասված: Աշխատասենյակներս ամեն օր նույնը չեն: Միշտ փոփոխվում են: Փոփոխվում են նրանց գույնը, ձևը, արագությունը… Հա՜, հա՜, իմ աշխատասենյակներն անգամ արագություն ունեն: Աշխատասենյակներիս արագությունը բնակելի վայրերում 70կմ/ժամից ոչ ավելի է: Չնայած, մնացած վայրերում էլ նախընտրելի է չգերազանցել այդ արագությունը: Երևի արդեն պարզ է, չէ՞: Աշխատասենյակներս ավտոմեքենաներն են, որոնցով պարապմունքի եմ գնում: Շաբաթական 6 օր, այն էլ՝ այլ բնակավայրում պարապմունքի գնալով, տանը ազատ ժամանակ չեմ ունենում, առնվազն 5-6 ժամ էլ անց եմ կացնում ավտոմեքենայի մեջ: Սա է պատճառը, որ ցանկացած մեքենա օգտագործում եմ որպես աշխատասենյակ: Մեկ-մեկ սկսում եմ հոգնել իմ անընդհատ փոփոխվող աշխատասենյակներից: Աշնանային եղանակին շուրջս նայելն ու Տավուշիս անկրկնելի բնությամբ հիանալն ինձ մի տեսակ հանգստացնում է, ստիպում է աշխարհին այլ աչքերով նայել: Ամենուր կարմիր, դեղին, նարնջագույն, տեղ-տեղ էլ դեռևս կանաչ… Ինչքա՜ն գունավոր է ամեն ինչ, ինչքա՜ն գեղեցիկ… Ասես հեքիաթում լինեմ… Սիրում եմ իմ գունավոր հեքիաթը… Բայց, հեքիաթներում մարդիկ էլ, չէ՞, բնության նման գունավոր են լինում: Բնության նման գունավոր ու պարզ, գունավոր ու փայլուն աչքեր են ունենում, գունավոր ժպիտներ: Իսկ իմ հեքիաթի մարդկանց ժպիտները գունավոր չեն, անգույն են, եթե իհարկե դրանք երբևէ գոյություն են ունենում: Վերջերս անգամ անգույն ժպիտներն են ուշ-ուշ աչքովս ընկնում:
Արի` միասին քայլենք մի քիչ, գնանք, ու դու էլ կտեսնես գունավոր բնության ու անգույն ժպիտների համադրությունը: Եկա՞ր, դե՛, գնացինք… Ա՛յ, ծառի տակ նստած այն երկու աղջիկներին տեսնո՞ւմ ես, նայիր նրանց աչքերին: Նկատեցի՞ր տխրությունը, չնայած, ի՞նչ եմ ասում, ո՞վ չէր նկատի… Լավ, առաջ գնացինք, նայիր այն փոքրիկ տղային: Հա՜, հա՜, նրան, որ դույլը ձեռքին բարձրանում է ձորակից: Երևի ջուր բերելու է գնացել: Նրա դեմքին էլ ժպիտի նշույլ չի նկատվում: Դե՛, ծուլություն մի արա, արի՛… Տեսնո՞ւմ ես, քիչ այն կողմ ինչ-որ կին է կանգնած: Արդեն քանի օր է հանդիպում եմ նրան նույն տեղում: Նայիր գետնին դրված դույլերին, կարտոֆիլ է վաճառում, ու արդեն քանի օր է այս ցուրտ եղանակին նույն դույլերի մոտ կանգնած է, երևի չափից շատ է հոգնել, թեկուզ անգույն ժպիտ ունենալու համար: Է… Արի՛, մի՛ կանգնիր, արդեն հոգնե՞լ ես, մի քիչ էլ գնանք, այնտեղ նստարաններ կան, կնստենք: Նայիր այն տղամարդուն՝ գազալցակայանում՝ այն սև մեքենայի կողքին, նրան, որ ձեռքերը գրպաններում դրած կանգնած է, երևի լցակայանի աշխատողն է, ստիպված է ամեն օր այդ թունավոր օդը շնչել, ամեն օր ձեռքերը գրպանում դրած ցրտից դողալ: Երևի հոգնել է իր աշխատանքից, ու առանձնապես ժպտալու առիթ էլ չունի… Չնայած, ամեն դեպքում, կարելի է, չէ՞, գոնե մեկ-մեկ ժպտալ… Հասանք: Ահա իմ ասած նստարանը, նստիր: Տեսնո՞ւմ ես, ինչքա՜ն տխուր են իմ հեքիաթի մարդիկ… Տեսար, չէ՞…

Կօգնե՞ս ինձ իմանալ, թե ինչ է պետք նրանց գոնե մի քիչ, գոնե անգույն ժպտալու համար… Կօգնես, չէ՞…