emma miqayelyan-2

Հայրիկը տանն է

7: 15 է, հայրիկն աշխատանքի է գնում, բոլորս քնած ենք, ու լսվում է ավտոտնակի դռների շխկոցով փակվելը: Ես ընկնում եմ անկողնուց՝ «ա՜խ», ու գլուխս հարվածում եմ պահարանին: Ստիպված շուտ արթնացանք, ու բոլորս՝ բացի հայրիկից, հյուրասենյակում ենք առավոտյան գլխացավով: Հագնվեցինք, գնացինք դասի, մայրիկը տանը միայնակ մնաց, իսկ տնային գործերը էլի մնացին մայրիկի ուսերին:

Ժամը 3-ին եկա տուն, մայրիկն ամեն ինչ արել էր, իսկ ես հույս ունեի, որ մի բանով կօգնեմ մայրիկիս: 18:02 է, բոլորս հավաքվել ենք ճաշելու: Սեղանին դրված է ամեն ինչ, ինչ կա սառնարանում, բայց ոչինչ էլ չէինք ուտում՝ բացի գլխավոր ճաշատեսակից: Հավաքեցինք սեղանը և բոլորս գնացինք հյուրասենյակ.

-Վա՜խ, «Ֆորսաժ»-ը կթողնե՞ս, պա՛պ,- ասաց եղբայրս:

-Սպասի,- պատասխանեց հայրիկս:

-Վա՜յ, պա՛պ, կթողնե՞ս էս երգերի ալիքը:

-Չէ, սպասի մի քիչ:

-Վա՜յ, պա՛պ, մուլտիկ թող նայենք, էլի,- ասացի ես:

-Դու էլ սպասի, հետո:

-Թող РТР-ը՝ էն բժշկին լսենք,- ասաց մայրս:

-Վա՜յ, սպասեք բոլորդ:

Մենք տանը երկու հեռուստացույց ունենք, բայց ոչ ոք չէր պատրաստվում գնալ և երկրորդը միացնել, որովհետև հազիվ էինք միասին հավաքվել:

Այսքան սպասելուց հետո՝ բոլորս ստիպված նայում ենք լուրեր։ Ամեն ինչ հայրիկի սրտով է: