Միշտ զարմացել եմ, թե ինչու են մարդիկ բողոքում հայ գրականությունից, հայ գրողների թողած գանձերից ու նախընտրում միայն արտասահմանյանը։
Օլիմպիադայի գնալիս միշտ ծանոթանում ենք օլիմպիականներով, զրուցում մեր նախասիրություններից ու գիտելիքներով կիսվում։ Մի անգամ նույնպես օլիմպիականների հետ ծանոթացա և շատ հետաքրքիր թեմաներից զրույցներ ունեցա նրանց հետ, իսկ երբ հերթը հասավ գրքերին, ես լինելով հայ գրականության մեծ երկրպագու, սկսեցի պատմել Բակունցի, Րաֆֆու և այլոց հիանալի ստեղծագործություններից, ներկայացնել դրանցից հատվածներ (Օրինակ՝ Սամվելի «Արտասուքի աղբյուր» հատվածը) և այն երեխաները, ովքեր զրույցը սկսել էին Չարենցի կյանքի դաժան պահերը նկարագրելով՝ հեքիաթայինը թողած, կլանված ինձ էին լսում, մոռացած նույնիսկ, որ մի քանի րոպե առաջ ասում էին, որ մեր գրքերը համեմատած արտասահմանյանին, մեղմ ասած, ստացված չեն, սակայն նույնիսկ չէին կարդացել այդ գրքերից գոնե հինգը։
Ուժեղ ձգողականություն ունի Հայ գրականությունը, ամեն թեմայից ակնարկ կա, զարգացած, կիրթ խոսք կա, հայրենասիրության ամենավառ արտահայտումների մասին էլ խոսք չի կարող գնալ։ Հայ գրականության մեջ կան ստեղծագործություններ, որոնք կհամեմատվեն համաշխարհային շատ հանրահայտ գործերի հետ: Ուղղակի պետք է լավ ներկայացվեն։ Լավ ներկայացվելու դեպքում դրանք կարող են դառնալ նույնիսկ Հայաստանի այցեքարտը։
Պետք է սիրել հայրենիքը, հայրենիքի բարձրությունը հասկանալ և չհասկացողի հետ էլ բանավիճել, բայց դատարկ կռիվ չանել, այլ պատմել, ներկայացնել մեր ժողովրդի պատմությունը, անցած ճանապարհը։
Հայ ժողովրդի բարձրությունը ամփոփվում է բոլոր դարերում նրա ծնած զավակների գրած ստեղծագործություններում։