Այսօր կներկայացնեմ  երիտասարդ ծրագրավորող Վարդան Մելքոնյանին: Վարդանը դեռ 18 տարեկան է: Բայց նախ, թող ինքը պատմի իր մասին:

-Ծնվել եմ 2002-ի հունվարի 8-ին Արագածոտն մարզի Թալին քաղաքում։ Ապրել եմ Արմավիրի Շենիկ գյուղում, 9 տարի սովորել տեղի միջնակարգ դպրոցում, այնուհետև, շարունակելով ուսումս Թալինի ավագ դպրոցում, ընդունվել եմ UFAR-ի «ԻԿՄ» ֆակուլտետ։ Փոքր հասակից, հետաքրքրված լինելով համակարգչային խաղերով, դրանցում չարաճճի ճանապարհներով առավելություններ ստանալով ու հատկապես մաթեմատիկայով, սկսեցի ծանոթանալ տարբեր ծրագրակազմերի հետ, սկսեցի փնտրել ուղիներ համակարգչին իմ ուզածը հասկացնելու համար, ու դա, անկասկած, ծրագրավորումն էր։

Թալինում ծանոթացա և ընկերացա Վիգենի հետ:  Վիգենը համոզեց, որ մտնեմ «Արմաթ ինժեներական լաբորատորիա»։ Եվ այո’, այս քայլը փոխեց կյանքս։

Սկսեցի ստանալ ինժեներական, ծրագրավորման, ռոբոտաշինության, 3D մոդելավորման հիմնական գիտելիքներ, մասնակցել տարբեր մրցույթների, ու վերջապես Արմաթը սովորեցրեց ինձ՝ ինչպես սովորել։

Վիգենի հետ խորացանք AR տեխնոլոգիայի ոլորտում, 2018-ին հիմնեցինք TakeAR ստարթափը, որը սկզբնական շրջանում կրթական ոլորտում առաջարկում էր կրթվելու նորարար մոտեցում։ Մենք տեխնոլոգիայի օգնությամբ կենդանացնում էինք դպրոցի դասագրքերը՝ սովորելու պրոցեսը հաճելի դարձնելու և հեշտացնելու համար։

Սակայն հիմա, բազմաթիվ դրամաշնորհներ հաղթելուց հետո, թիմը կենտրոնացել է ազգային (մասնավորապես պատմամշակութային) արժեքների նորովի ներկայացման ու վերջիններիս մատուցման նոր մշակույթի ձևավորման վրա։

-Հայաստանը վաղուց հայտնի է որպես ծրագրավորողների երկիր: Դու քեզ համարո՞ւմ ես նրանիցից մեկը:

-Կարծում եմ Հայաստանը հստակ քայլերով տեխնոլոգիաների ասպարեզում գնում է առաջ, եւ 21-րդ դարը չի հանդուրժում միջակություն: Այսինքն, եթե դու ցանկանում ես խորանալ մի մասնագիտության մեջ, ապա քո գործը պետք է անես լավագույնս: Ու, եթե ես մարդ եմ այն հազարավորներից, ովքեր փորձում են իրենց քայլն անել IT-ում, պետք է դա անեմ լավագույնս: Եւ այո՛, ես ինձ համարում եմ ծրագրավորող թե՛ համակարգչի դիմաց, թե՛ առհասարակ կյանքում:

-Ձեր կարծիքով մեր կրթական համակարգը կարողանո՞ւմ է բարձրակարգ ծրագրավորողներ պատրաստել, թե՞ դրանից զատ այլ պարապմունքներ են պետք:

-Իրականում կրթական համակարգը դպրոցներում չի տրամադրում ծրագրավորող-կադրեր, և  չեմ սխալվի, եթե ասեմ, որ համալսարանները ևս չեն տրամադրում, քանի որ ծրագրավորումը այն մասնագիտություններից է, որ պահանջում է ամենօրյա աշխատանք: Եվ դրանցով ապահովում են թե՛ Թումո ստեղծարար կենտրոնները, թե՛ Արմաթ լաբորատորիաները:

-Իսկ ի՞նչ է պետք լավ մասնագետ դառնալու համար։

-Ցանկագած մասնագիտության մեջ լավ և հաջողակ լինելու համար պետք է սիրես այդ մասնագիտությունը: Մտածի՛ր սկզբից արժեքի մասին, իսկ գումարը կգա ինքը:

-Ինչպե՞ս եք տեսնում մեր աշխարհը տասը տարի անց:

-Ես կարծում եմ, որ տեխնոլոգիաների զարգացման եւ այլ ոլորտների թռիչքային զարգացման այս դարում անխուսափելի են լինելու նոր փոփոխությունները: Կարծում եմ մարդիկ պետք է պատրաստ լինեն նոր մարտահրավերների:

-Ի՞նչ կցանկանայիք փոխել մեր երկրում:

-Երկրում ամեն փոփոխություն գալիս է անհատական մակարդակից, և մենք ինքներս պետք է փորձենք մեր շրջապատը դարձնել լավը:

Ուզում եմ հաջողություն մաղթել Վարդանին և Վիգենին: Համոզված եմ, իրենց նպատակասլացության, համառության շնորհիվ դեռ հաճախ ենք լսելու այս անունները: