Գիշեր, ինչքան խորհրդավորություն կա քո մեջ, ուղղակի հիանում եմ: Գիտես, չէ՞, այսօր ինչ-որ մեկին զարմացնելը այդքան էլ հեշտ չէ: Դե, դրսում 21-րդ դար է, նորարարություններ ու նմանատիպ բաներ: Դրսում է 21-րդ դար, բայց ես հոգով ու սրտով միջնադարում եմ մնացել, հույս ունեմ, որ կներես ու կհասկանաս, բայց արի արագ վերադառնանք իրականություն. երազանքներով ապրելը հիմա այդքան էլ տեղին չէ:
Ինչ հետաքրքիր է, չէ՞, որ մեկի համար գիշերը օրվա ավարտ է, իսկ մյուսի համար սկիզբ: Գիշերն այնքան բան կարող ես անել. պարապել վաղվա քննության համար, գիրք կարդալ, ֆիլմ դիտել, զբոսնել, խոսել, ծիծաղել, արտասվել, ատել, սիրել, սպասել, խմել, կոտրել, կոտրվել, բղավել, լռել, ապրել, ապրեցնել, մի խոսքով, հազար ու մի բան, իսկ ի՞նչ եմ անում ես:
Երբ տանը բոլորը քնած են, ես կամաց բացում եմ ննջասենյակի դուռը ու ոտնաթաթերիս վրա փոքր ու զգույշ քայլեր անելով իջնում եմ խոհանոց, որ պատրաստեմ իմ սիրած կանաչ թեյն ու սկսեմ գրել: Թեյնիկը միացնում եմ ու ընկնում մտքերի գիրկը կամ ծուղակը…
Արագության մեծ սիրահար լինելով մինչև հիմա չեմ հասկանում, թե ինչպիսի արագությամբ են իրադարձությունները փոխվում: Օրինակ՝ ով երեկ ամենասիրելին էր, այսօր նրա հանդեպ բացի դատարկությունից, ոչինչ չես զգում, երեկվա ամենահարազատ մարդը այսօր այլևս չկա. մահացավ ցավոք: Երեկվա գիրք գրելու երազանքդ այսօր հօդս ցնդեց, քանի որ գրքի գլխավոր հերոսին հորինել էիր, ու իրականին անգամ հերոս կոչելը ծիծաղելի կլինի:
Կամ հասարակ բաները` այդ գրողի տարած կանաչ թեյը, որը երեկ սրտխառնոց էր առաջացնում, իսկ այսօր առանց այն խմելու չես կարողանա քնել, որովհետև քեզ կիսատ կզգաս:
Իսկ տեսնես` կիսատ լինելը նո՞ւյնն է, ինչ միայնակ լինելը, թե՞ դրանք տարբեր բաներ են…
Իսկ տեսնես` կիսատ լինե՞լն է ավելի լավ, քան միայնակ, իսկ միգուցե ոչ նա և ոչ էլ նա…
Գրողը տանի, ես կրկին խառնաշփոթի մեջ հայտնվեցի ինչպես միշտ, բայց մի բան հաստատ գիտեմ միայնությունը վախեցնում է շատերին, իսկ ոմանք սարսափում են նույնիսկ դրա մասին մտածելուց, ոմանց համար էլ միայնությունն իրականությունից փախչելու անհաջող միջոց է, բայց ոչ իմ: Ես ուղղակի հաճույք եմ ստանում միայնակ լինելուց, որովհետև միայնակ լինելը ավելի լավ է, քան շրջապատված լինել մարդկանցով, սակայն նրանցից չլինի գեթ մեկը, այն միակն ու սիրելին, ում իրապես կկարողանաս վստահել ու հավատալ:
Իսկ միգուցե իմ նմանները դատապարտված են հավերժ միայնակ մնալու, իսկ ովքե՞ր են իմ նմանները:
Իմ նմանները մարդիկ են, ովքեր հագնում են այն, ինչ ուզում են, անում են այն, ինչ ուզում են, ունեն դաջվածքներ, մազերի փոփոխական գույներ ու սանրվածքներ: Նրանք միշտ լսում են` մի արա, միայնակ կմնաս, քեզ չեն սիրի, չեն ընդունի: «Մի արա, չանես, հանկարծ չանես, ոչ մի դեպքում չանես», բայց այս խոսքերը ընդամենը անլրջություն է, հիմարություն, անմտություն, որովհետև մեր «նմաններին» դժվար, բայց սիրում են, դժվարներն են դժվարներին սիրում և ուժեղներն են, որ յուրահատուկներին են սիրում, իսկ ուժեղները, ցավոք, քիչ են:
Գիտեմ, որ ես բարդ չեմ, ուղղակի մարդիկ են թույլ…
Գիտեմ, որ «մի արա, քեզ չեն սիրի»-ն սպառնալիք չի արդեն, չի ցավեցնում հակառակը, հասկանում եմ, որ ամեն մեկը չի, որ կկարողանա ինձ սիրել, ինչպես կամ։
Հիմա հասկանում եմ, որ ոչ թե դատապարտված եմ հավերժական աքսորի ու միայնության, այլ պարզապես կսպասեմ ուժեղին ու էլ չեմ գնա անիմաստ զոհողությունների` թույլերի համար…