Ժամանակ կա, ամսաթիվն էլ է փոխվում, մենք էլ ենք ապրում, բայց մեր մեջ մարդկային շատ բացականեր կան, փողոցները գնալով դատարկվում են, ու երկրի երեսից պակասում են ամենաանկեղծ ժպիտները։ Շա՜տ տխրեցինք, ու շատ հպարտացանք, կորցնում ենք ֆիզիկապես, բայց հոգեպես մենք ստեղծում ենք հերոսներ։ Մենք` բոլորս, ապրում ենք գիտակցված մեղքի մեջ, այո, մենք մեր կյանքի փոխարեն ապրում ենք շա՜տ տղաների կյանքը։ Ու ցավն անգամ այնքան շատ է, որ դրա ուժգնությունը չենք էլ զգում։
Այո, մենք հպարտորեն կարող ենք նշել, որ շատ հերոսների հետ ապրել ենք մի փողոցում, սովորել նույն դպրոցում, ու կիսել ենք նրանց հետ ամենաիսկական ժպիտները, նրանց հետ կիսել ենք մեր դժվարություններն ու երբեմն նրանցից նեղվել։
Այո, մենք նրանց կյանք ենք պարտք։ Ու իրենց չապրածը մեր ապրածից մեծ է ու շատ, վեհ է ու ավելի բարձր։
Այո, աշխարհը չկարողացավ այսքան բարություն մի փոքր երկիի վրա բնակեցնել։
Այո, նրանց կյանքը ծնված օրվանից հրեշտակային էր, նրանց հոգին ճերմակ էր ու մաքուր։ Նրանց հոգու մաքրությունը չկարողացավ դիմակայել այսքան կեղծիքի ու ստի։
Ճիշտ է, նրանք հրեշտակներ են ու հրեշտակի պես էլ հեռացան…
Ի՞նչ եք կարծում, ինչպե՞ս կարելի է ապրել առանց հրեշտակի, դրա համար մարդուն շա՜տ մեծ ուժ է պետք։
Մենք կորցրեցինք հրեշտակների մի ամբողջ բանակ, մենք կորցրեցինք մի ամբողջ կյանքի սերեր, մենք կորցրեցինք մի ամբողջ կյանք։
Ու անհնար է ծնողին բացատրել, որ իր տղան հրեշտակ է, որ հայրենիքը իր որդու կյանքից ավելի թանկ է։ Ու դժվար է սպասող սրտին ասել, որ մի օր կգա ու շա՜տ ամուր կգրկի։
Հերոսները անմահացան, նրանք գնացին հավերժի ճամփով ու դարձան մի ամբողջ երկրի պահապան հրեշտակը…