Սեպտեմբերի 27. այդ օրը ամեն բան լռեց, կարծես աշխարհը գլխիվայր շուռ եկավ։ Սա այն բացառիկ դեպքերից է, երբ խոսքերն ավելորդ են: Այո’, այս պատերազմը մեզնից խլեց ամենակարևորը, յուրաքանչյուրիս հոգին լցրեց արցունքով և խորը թախիծով։ Այս կյանքը շատ դաժան վարվեց մեզ հետ։ Հիմա չկա ոչ երկինք, ոչ տիեզերք, ոչ աշխարհ առանց տղերքի։ Ցավը մեծ է, վիշտը` խոր։ Ամեն բացվող օրվա հետ հույս ունեինք, որ պատերազմի վերջին օրը կլինի, ու բոլոր զինվորները փառքով ու հաղթանակով հետ կգան։
Ախ, աշու’ն, ինչպե՞ս դատարկեցիր քո ներկապնակը` թողնելով միայն կարմիրը, ի նշան այն զինվորների արյան, որ ընկան հանուն ուրիշ աշունների։ Ու այս ամենի մեջ պատերազմն ամենասարսափելին է, որ խլում է հազարավոր կյանքեր, արցունքով լցրել հարյուրավոր աչքեր։
Հայ մայրերի աչքերին սառեց արցունքը. սիրտը քարացավ, բայց այդ ամենի հետ մեկտեղ, հոգու մի անկյունում միշտ պահելով որդու պատկերը, այն պատկերը, որի դիմագծերը երբեք չի մոռանա։ Շատ կուզեի, որ չգար այդ սառը և անշունչ աշունը, այն աշունը, որը սևազգեստ դարձրեց հազարավոր մայրերի, զրկեց զավակներին իրենց հայրերից, քույրերին` եղբայրներից։ Ոչ ոք չէր մտածում, որ այս ամենը այսպիսի ընթացք կստանա: Ամեն զինվոր ապրում է մեզանից յուրաքանչյուրի հոգում, մեր հուշերում։
Մուշ Մհերի Հակոբյան։ Ծնված 1999 թվականի հուլիսի 23-ին Գեղարքունիքի մարզի Ծակքար գյուղում։ Մուշն ընկերասեր էր, նվիրված շրջապատին, հարազատ մարդկանց։ 2018թ. հունվարի 28-ին զորակոչվել է բանակ, ծառայել Հադրութում։ Աչքի է ընկել զենքերին տիրապետելու բարձր կարողությամբ։ Եղել է ավագին փոխարինող։ Երկու անգամ արժանացել է կրծքանշանի` դիվերսիա հետ մղելու համար։
Սեպտեմբերի 27-ին եղել է դիրքում, և կատաղի մարտ են տվել ընկերներով։ Երկու անգամ չի ենթարկվել նահանջ հրամանին, նռնականետով խոցել է տանկ և այլ զրահատեխնիկա։ Հերոսի մահով ընկել է սեպտեմբերի 30-ին։
ՁԵԶ ԲԱՑԱԿԱ ՉԵՆՔ ԴՆԻ, ՏՂԵ’ՐՔ…