Ահա եկավ այդ օրը, երբ նորից զինվոր ենք ճանապարհում բանակ։ Ձմեռային զորակոչն սկսվել է։ Գնդերը կլրացվեն զինվորներով, ովքեր դեռ շատ բան ունեն սովորելու։ Կյանքի նոր էջ, որը թերթում են այսօրվա նորակոչիկները։ Նորից նույն կարոտն է խեղդում կոկորդս, որը զգացել էի անցած տարի։ Անցած տարի զինվորը եղբայրս էր՝ Ակսելը, իսկ հիմա ընկերս՝ Արտակը։ Արտակը և ընկեր է, և եղբայր, եղբոր պես ուշադիր և հոգատար։ Այն կարոտը, որը հիմա զգում եմ, դեռ 2 տարի կմնա ինձ հետ։ Մինչ եղբորս բանակ գնալը, պարապմունքից տուն էր ճանապարհում նա, իսկ նրա գնալուց հետո այդ ճանապարհը անցնում էի Արտակի հետ։ Մեկ տարի անընդմեջ ես և Արտակը անցանք եկեղեցի-տուն ճանապարհով՝ «ռաբիս» երաժշտության ներքո։ Ես այդ երգերը չէի սիրում, միայն նրան չնեղացնելու համար լուռ քայլում էի։
Այսօր ձմեռը ավելի սաստիկ է թվում։ Նոր ջերմ փաթիլները գնում են ծառայության։ Գնում են հայրենիք պաշտպանելու, ընտանիքի և սիրելիների թիկունքը լինելու։ Բայց երկու տարի հետո սաստիկ ձմեռը նորից կջերմանա, և այդ փաթիլները հետ կգան։ Այսօր քաղաքի բնակիչները հավաքվել էին մի կետում։ Ամուր բուռ դարձած ճանապարհում էին իրենց զավակներին։ Արցունքոտ աչքեր, թախիծ և միաժամանակ ժպիտ։ Մայրիկների աչքերը կարոտով էին նայում նրանց, բայց նաև սպասումով։ Մայրերի ձայնը իրենց սրտերում տանում են, տանում են, որ 2 տարի քաջի հոգով ծառայեն և նույն ժպիտով վերադառնան։ Ծառայությունը կարծես կյանքի իմաստ դարձած լինի։ Յուրաքանչյուր տղայի կյանքի էջում գրված է «ծառայել հանուն խաղաղության»։ Այսօր սահմանապահների թվում ավելանում է մյուս եղբայրս։ Երկու տարի, այնքան հիշողություն և կարոտ կա այս երկու տարվա մեջ ընդգրկված։
Զինվորների համար սպասում է դարձել վերադարձը, իսկ նրանց սպասողի համար՝ կարոտը։
Բարի ծառայություն բոլորին։