Լուսանկարը՝ Լաուրա Գրիգորյանի

Ասում են` տարիներ առաջ Եղեգնաձոր է գործուղվել մի դատավոր` պարոն Մամաջանյանը: Այդ ժամանակ նա վաթսունին մոտ, քիչ կորացած, բարձրահասակ մարդ էր: Ասում են, թե այնքան է խաշ կերել և օղի խմել, որ այդպիսի հաղթանդամ տղամարդ է դարձել: Նրա վարած դատերը հումորով էին ընթանում, թատերական գործողություններով: Մամաջանյանի ժամանակ մարդիկ հասկացան, որ դատարանում վեճերի լուծումը կախված էր ոչ թե փաստերից, այլ`պարզապես դատավորի կամքից: Իր գործողությունների մեջ ազատ էր և չէր վախենում աշխատանքը կորցնելուց: Նրա կարծիքով,  հանրապետությունն այնքան շրջան ուներ, որ եթե ամեն տեղ երեք տարի աշխատեր, ամբողջ կյանքում աշխատանքով ապահովված կլիներ: Մամաջանյանը խաշի մեծ սիրահար էր: Կովերի նախիր կամ ոչխարների հոտ տեսնելիս` նրա ոտքերն սկսում էին դողալ: Նա դրանց մարմինը չէր տեսնում, նայում էր դրանց գլխին ու ոտքերին, հիացմունքով ու ափսոսանքով ասում. «Գյոզալ խաշը վերցրել են, ու՞ր են տանում»: Ուտում էր ոչ թե սովորական ամանով, այլ հատուկ մեծ ամանի մեջ, որը մի քանի անգամ մեծ էր խաշի սովորական ափսեից: Նրա համար խաշը սեզոն չուներ. ուտում էր կլոր տարին: Պատմում են, թե մի անգամ էլ առավոտյան հեռախոսազանգը արթնացնում է Մամաջանյանին քնից և հրավիրում խաշի: Շփոթված Մամաջանյանն ասում է, որ հեսա կգա ու դնում է խոսափողը: Շտապ լվացվում է, հագնվում, որ դուրս գա տնից ու հանկարծ… Կարծես սառը ջուր լցրեցին գլխին. մեխվեց տեղում. «Ո՞վ  էր կանչողը, ու՞ր եմ գնալու»…