Ապրիլի 2-ին սովորական օրերի նման պատրաստվեցի, որ դպրոց գնամ: Արդեն դուրս էի գալիս, երբ լսեցի կրակոցներ, ուշադրություն չդարձրի` մտածելով, որ ամեն օրվա նման էլի՝ հակառակորդը հարբած անկանոն կրակ է բացել խաղաղ բնակավայրերի վրա: Եթե հիշում եք, ես ապրում եմ Ներքին Կարմիրաղբյուր գյուղում: Դպրոց մտնելուն պես ընկերներս ասացին, որ Արցախը տանկերով ու գրադներով ռմբակոծվում է, անհանգստացա, քանի որ լավ գիտեի տանկի ցասումը:
Դրանից հետո անընդհատ թարմացվող լուրեր` վիրավոր ու մահացած մարդկանց ու նաև խաղաղ բնակավայրերի արկակոծման մասին: Որպես սահմանում ապրող մարդիկ մեր մոտ լարվածություն (բայց ոչ խուճապ) առաջացավ թե մեր եղբայրների անվտանգության, թե սահմանում կանգնած զինվորի և նաև նրա համար, որ կարող է ամեն վայրկյան նաև մեզ մոտ վերսկսվել ռմբակոծումը:
Դասերը վերջացնելուն պես արագ եկա տուն` ավելի շատ տեղեկություններ իմանալու համար: Կիրակին նույնպես անցավ լարված: Երկուշաբթի օրը, չնայած մայրիկիս հորդորներին, որպեսզի դպրոց չգնամ (վախենում էր, որ մեզ մոտ էլ կարող էր ամեն վայրկյան սկսել կրակոցներ), ես գնացի դպրոց: Ճանապարհին էլի ДШК-ով մի քանի անգամ կրակեցին: Դպրոց հասա այն ժամանակ, երբ արդեն զանգը տվել էր: Մտա դասարան, դասընկերս միանգամից հարցրեց. «Հը՞, Լիա, սաղ ե՞ս»: Համոզվելով, որ լավ եմ, ուսուցիչս հարցրեց, թե էդ ինչ ձայներ են: Պատասխանեցի, որ ДШК-ով գյուղի վրա կրակում են: Ուսուցիչները ամբողջ օրը աշխատում էին մեր բարոյահոգեբանական վիճակը և հայրենասիրական ոգին բարձր պահել: Սա էլ ասեմ, որ իմանաք. մեր ուսուցիչները, ի տարբերություն ոչ սահմանամերձ գոտիների ուսուցիչների, մեզ ոչ միայն գիտելիք են հաղորդում, այլ շատ հաճախ նաև հոգեբանական աշխատանք են տանում: Այդ օրը դպրոց քիչ երեխաներ էին եկել: Չէ, ոչ թե չէին եկել, այլ լսելով կրակոցները, հետ էին դարձել տներով:
Գյուղում մարտական ենք տրամադրված, միշտ պատրաստ` ամեն տեսակ խոչընդոտ հաղթահարելու: Հիմա կապոցներ հենք պատրաստում, որպեսզի սահմանից սահման մի փոքր աջակցություն ուղարկենք մեր հայրենակիցներին ու մեր սահմանը պահող քաջ հերոսներին:
Հ.Գ.Աստված պահապան սահմանները հսկող մեր քաջ զինվորներին: Խոնարհումս Ձեզ՝ ՏՂԵՐՔ…