Ինձ հուզում է այն, որ շատ մարդիկ տուն չունեն։ Մարդիկ կան, որ ունեն տուն և ապահովված են ամեն ինչով, իսկ մարդիկ կան, որ փողոցում են քնում կամ քաղցած։ Տուն ունեցողները նստած համակարգչով են խաղում, իսկ չունեցողները երազում են, թե երբ են տուն ունենալու։ Եթե հնարավորություն լիներ, կարող էինք ամբողջ գյուղով գումար հավաքել և օգնել տուն չունեցող մարդկանց։

Վալեր Սեդրակյան, 13 տ.

***

Ինձ արդեն երկար ժամանակ հուզում է մի փաստ. ի՞նչ պիտի դառնամ։ Այդ հարցը յուրաքանչյուրն է տվել ինքն իրեն։ Ինձ փորձում են օգնել ծնողներս։ Հայրս ուզում է, որ ես դառնամ տնտեսագետ, իսկ մայրս՝ բժիշկ։ Եվ ես շատ եմ մտահոգվում։ Արդյոք պատրա՞ստ եմ ես դրան, պե՞տք է ինձ որևէ մասնագիտություն։ Հայրս ասում է.

-Ես ուզում եմ, որ դու գնաս հանրահաշվի և հասարակագիտության հավելյալ պարապմունքների, տնտեսագետի գործում դրանք շատ պետք են։

Մայրս էլ ասում է.

-Պետք է գնաս քիմիայի և կենսաբանության պարապմունքների։ Բժիշկը, որն այդ առարկաներին չի տիրապետում, բժիշկ չէ։

Եվ ես չգիտեմ՝ ի՞նչ անել. լսե՞լ սրտիս ձայնին, թե՞ չտխրեցնել ծնողներիս։

Զավեն Աբրահամյան, 13տ.

***

Ես շատ եմ ուզում իրավաբան դառնալ, բայց մեր ընտանիքի անդամները, հատկապես տատիկս, ինձ ասում են. «Անահիտ, մեր հայրենիքում իրավաբանների պակաս չկա, նույնիսկ լճացում կա։ Դու չես կարողանա աշխատել»։ Այդ հարցը ինձ շատ է հուզում. Արդյո՞ք ես կկարողանամ իմ երազանքը իրականացնել։ Ինձ հուզող հարցեր էլի կան, բայց ամենագլխավոր հարցը սա էր։

Անահիտ Սարգսյան, 13 տ.

***

 Գիտե՞ք, ամեն անգամ, երբ նկատում եմ, որ գյուղացիներս բամբասում են ինչ-որ մեկից, մի քիչ նյարդայնանում եմ։ Առանց մարդկանց ճանաչելու եզրակացություններ են անում և վարկաբեկում նրանց ողջ գյուղում։ Այնպես են անում, որ մարդկանց մատով ցույց տան։ Մեր գյուղում մի աղջիկ կա, որը շատ լավ մարդ է, բայց մեր գյուղացիները նրան հանգիստ չեն տալիս իրենց բամբասանքով։ Տեսնում են, որ մեկը նորաոճ է հագնվում, և միանգամից սկսում են բամբասել։ Կամ, եթե փողոցում մի աղջիկ զրուցում է մի տղայի հետ, միանգամից մտածում են, թե սիրահարված են։ Չգիտեմ՝ ինչից է առաջացել բամբասանքը, բայց շատ կուզենայի, որ վերանա։ Կարծես մարդիկ չունեն սեփական կյանքը, այդ պատճառով էլ ուրիշինն են քննարկում ու քննադատում նրան։ Գիտեմ, հիմա իմ մասին էլ են բամբասում, բայց կփորձեմ ուշադրություն չդարձնել։

Աննա Գասպարյան, 16 տ.