Զինվոր էր վերադարձել։ Խնջույք էր, ծնողների երջանկությանը չափ չկար։ Բոլորի դեմքին ժպիտ էր, գոռում էին, պարում, մինուճար որդին տուն էր եկել։ Կտրված աշխարհից, կտրված համացանցից՝ խմում էին զինվորների կենացը, խմում ու խնդրում Աստծուց խաղաղություն, ի՞նչ իմանայինք՝ ինչ է կատարվում։
Հենց այդ օրը Տավուշի մարզում սկսվեցին գործողությունները։
Մեկը վերադարձել էր, օջախի լույսը կրկին վառել, մեկն էլ կանգնած էր սահմանին, կռիվ էր տալիս կյանքի համար՝ ազգի կյանքի։
Ես Արմավիրից եմ, մյուսը՝ Սյունիքից, Արցախից ու Երևանից։ Մենք բոլորս մի բռունցք ենք, մի երկիր ու բոլորս Տավուշի հետ ենք, մեր Տավշո աշխարհի հետ, մեր զինվորների ու նրանց թիկունքին կանգնած սահմանամերձ գյուղերի, որոնք ինչքան էլ ցնցվեն պայթյունի ուժգին ձայնից, երկու անգամ ավել սիրտ են առնում զինվորների կողքին կանգնելու։
Եկեք բոլորս աղոթենք խաղաղության համար, ու եթե այդ հզոր բռունցքը ծնկաչոք աղոթի, անպայման աղոթքը կհասնի Աստծուն։