Հարցազրույց հորս` Արցախյան հերոսամարտի մասնակից Անդրանիկ Առաքելյանի հետ

-Գիտեմ, որ ծառայել ես բանակում, ո՞ր թվականին ես ծառայել և որտե՞ղ:

-1982-1984 թվերին ծառայել եմ Սովետական բանակում`Սվերդլովսկում: Հայաստանը այն ժամանակ Խորհրդային Միության կազմում էր: Խաղաղ իրավիճակ էր: Շինարարական գումարտակում էի: Չնայած պատերազմական իրավիճակ չէր երկրում, սակայն մենք զգոն էինք և ամրապնդում էինք դիրքերը:

-Ի՞նչ ռազմական գործողությունների ես մասնակցել:

-1990 թվին ընդունվել եմ ՆԳ բաժին: 1991թվականին սկսվեց Արցախյան հերոսամարտը: ՆԳ բաժնի աշխատակիցներից կազմված ջոկատով մասնակցել ենք մի քանի պաշտպանողական մարտերի:

-Այդ ժամանակաշրջանից ի՞նչն է ավելի շատ տպավորվել:

-Նախ, հայ ժողովրդի հայրենասիրական ոգին: Այդ ժամանակ չկար կանոնավոր բանակ, բայց առանձին կազմավորված ջոկատներով այնպիսի սխրանքներ էին գործում, որ կանոնավոր կազմակերպված բանակը չէր կարող, եթե չունենար հայրենասիրական ոգի: Պատերազմի ժամանակ ընկերներիցս շատերը վիրավորվեցին, ուղեղի ցնցում ստացավ շատ մոտ ընկերս`Հովիկը, ինչը տարիներ հետո պատճառ դարձավ նրա վաղաժամ մահվան:

-Դու ասում ես, որ այն ժամանակ չկար կանոնավոր բանակ, իսկ ի՞նչ կամավորական ջոկատներ կային:

-Շատ կամավորական ջոկատներ կային: Դրանցից մեկը մեր տարածաշրջանից էր` Գեղարքունիքի մարզից, Լյովա Գևորգյանի ջոկատն էր, որը պատերազմական գործողությունների ժամանակ շատ զոհեր ու վիրավորներ ունեցավ:

-Ունե՞ս շքանշան: Ի՞նչ նշանակություն ունի շքանշանը քեզ համար:

-Ստացել եմ «Արցախյան մայրերի երախտագիտություն» շքանշան: Դա մեծ պատիվ է ինձ համար, որ ես իմ գործով արժանացել եմ Արցախյան մայրերի երախտագիտությանը:

-Ինչպիսի՞ իրավիճակ ես ակնկալում, երկրի իրավիճակը կգնա՞ դեպի լավը, թե՞ վատը:

-Արցախի խնդիրը միշտ վիճելի է եղել ու կմնա այդպիսին: Բայց հայ ժողովրդի անձնվեր զավակները իրենց արյան գնով են ազատագրել Արցախ աշխարհը: Ինչ էլ որ լինի, Արցախը պետք է մնա ազատ և անկախ: