Չգիտեմ, կկարողանա՞մ երբևէ կրկին սիրել աշունը, որն իր հետ շատ շատերին տարավ: Մեր հոգիներում հավիտենական աշուն կլինի, քանի որ ընդմիշտ կհիշենք կորցրածը: Այս մեկ ամիսը ապրեցինք զանգերով, սպասումով, անհագ կարոտով… Չէ, մենք չապրեցինք, մեզ ապրեցրին սահմանին կանգնած մեր հայրերը, մեր եղբայրները: Մեր հոգիներում դեռ շատ փոթորիկներ կլինեն: Դժնդակ օրեր են, որոնք այլևս չպետք է կրկնվեն:
Պատերազմը մեզ սովորեցրեց գնահատել ունեցածի արժեքը և սիրել առանց «եթե»-ների, սիրել էությամբ, բայց այն մեզնից խլեց կարևորը՝ մեր ներկան. Մենք ապրում ենք անցյալի հուշերի մնացորդներով և խաղաղ ապագայի երազանքով: Քանի-քանիսը կորցրեց իր մանկությունը, դա ամենասարսափելին է: Նա, ով պետք է խաղար, երազեր, հասունացավ վայրկենապես:
Նկատե՞լ եք, որ խաղաղությունը իր գույներն ունի, համը, հոտը: Երբ պատերազմը ավարտվի, վայելի՛ր բնության գեղեցկությունը, փնտրի՛ր անտեսանելին ու սիրի՛ր, շատ սիրի՛ր, քանի որ չգիտես` վաղվա օրը կգա՞:
Յուրաքանչյուր օրը, որն ապրում ենք, նվեր է, որին պետք է արժանի լինենք: Երբեք չենք մտածում, որ այս օրը կարող է լինել վերջինը, հենց միայն այդ պատճառով այնքա՜ն չասված խոսքերը կանգնում են կոկորդիդ և շնչահեղձ անում:
Մարդը, հագնելով զինվորի սուրբ համազգեստը, կտրվում է իր անցյալից՝ մաքրվելով, ինչպես նոր լույս աշխարհ եկած մանկիկը: Տեսե՞լ եք որքա՜ն խոսուն են զինվորի աչքերը և որքա՜ն լուռ են նրանց շուրթերը: Նրանք ամենաթանկ հարստությունն ու գանձն են, որ ունենք մենք:
Ես վստահ եմ, որ հաղթանակը մերն է լինելու, քանի որ մեր կողքին կանգնած են նման հերոսներ: