Անունս մայրս է դրել: Նա դեռ մանկուց սիրել է էդի Մերֆիին, և դրա համար էլ ինձ կոչել են Էդի: Պապս ինձ միշտ Էդո է ասում, որովհետև դեմ էր իմ անունին հենց ծնվածս առաջին օրվանից: Մեր ընտանիքում երաժշտությամբ զբաղվող մարդիկ չկան, բայց պապիկս շատ է սիրում երաժշտություն և ինձ միշտ ստիպում է, որ նվագեմ:
-Էդո՛, շուտ արի նվագի պրծի:
Իսկ ես միշտ «մահանա» եմ բռնում, որ չնվագեմ: Առաջ ես շատ կաշկանդված էի, բայց հիմա «Իմփակտ» ակումբ հաճախելով՝ դարձա ավելի անկաշկանդ:
Էդի Մարտիրոսյան, 15 տ.
***
Ես միշտ ուրախ եմ ու ժպտում եմ: Փոքր տարիքից երգում եմ ու պարում: Դպրոցում լավ եմ սովորում, սակայն դեռ չեմ որոշել ապագա մասնագիտությունս: Ընտանիքս կազմված է չորս հոգուց՝ ես, հայրս, մայրս և եղբայրս: Հայրս մեր տան գլուխն է, նա ինժեներ է: Հայրս ինձ օգնում է ամեն հարցում: Մայրս շատ բարի է, նա հաշվապահ է: Մայրս իմ իդեալն է, ես ցանկանում եմ նմանվել նրան: Եղբայրս 18 տարեկան է, ծառայում է բանակում: Ես երբեք նրան չեմ ասել, բայց նրան շատ եմ սիրում: Փոքր տարիքից կռվում ենք ու կռվի մեղավորը հիմնականում ես եմ լինում: Եղբայրս կիթառ է նվագում, ես էլ, տեսնելով դա, սկսեցի սովորել: Ընկերասեր եմ, ունեմ շատ ընկերներ: Ընկերներս մտածում են, որ ես աշխույժ եմ, բարի, ոչ նեղացկոտ, բայց կռվարար: Հուսով եմ կընտրեմ լավ մասնագիտություն և կդառնամ արժանի մասնագետ:
Գոհար Խաչատրյան, 14 տ.