Արյան կանչը, ինչպես Հայաստանի ցանկացած բնակավայրում, այնպես էլ Գագարին գյուղում ծնված հայորդուն, տարավ Արցախ։ Արցախի ազատության վեհ գաղափարի համար ապրեց և անմահացավ Տիգրան Ղարիբյանը։ Երեք ամիս էր մնացել, տուն պիտի գար։ Սովորել է հենց Գագարին գյուղի միջնակարգ դպրոցում։ Հաճախել է նաև տեղի նկարչական դպրոցը։
Խոսելով Տիգրանի դասընկերուհու` Մերի Սաղաթելյանի հետ, (նա նաև ազգակցական կապ ունի Տիգրանի հետ) խնդրեցի մի փոքր պատմել նրա մասին։
-Շատ կատակասեր էր մեր Տիգրանը։ Նրան անվանել էին հորեղբոր անունով, քանի որ հորեղբայրը ևս մասնակցել էր Արցախյան մարտերին և անհայտ կորել։ Տիգրանը ընտանիքի սփոփանքն էր։ 9-րդ դասարանից բոլորս դուրս եկանք (քանի որ շատ քիչ էինք) ամեն մեկս մեր ճանապարհով գնաց, բայց կապը միշտ մնաց։ Ի դեպ, Տիգրանը շատ լավ էր նկարում: Դպրոցում, եթե որևէ միջոցառում կամ բաց դաս էր լինում, մեր դասարանի մոտ հերթեր էին գոյանում։ Բոլորի համար նկարում էր, ոչ մեկին չէր մերժում: Անչափ աշխատասեր էր, սիրում էր աշխատել, գումար վաստակել, տանեցիներին օգնել։ Երբ դուրս էինք գալիս զբոսնելու, հանկարծ տեսներ մի մեծահասակի, ով ծանր տոպրակները հազիվ էր տանում, արագ վազում էր օգնելու։ Տիգրանի հետ լինել, նշանակում էր միշտ ուրախ լինել։ Մեծ ցավ է, որ այսօր նա մեզ հետ չէ, բայց ես նրա ուրախ կերպարն եմ միշտ հիշում։ Մեր խաղերը, կատակները մոռանալ չի լինի։
Մերին հետաքրքիր մի պատմություն ևս պատմեց։ Տիգրանի մայրիկը, երբ զանգել է նրան, շատ ուժեղ քամու ձայն է լսել, հարցրել է` ո՞ւր ես, Տիկ ջան։ Տիգրանն էլ պատասխանել է` մամ ջան, ներսում տաք նստած եմ: Մայրը ասել է` իսկ էդ ի՞նչ ուժեղ քամու ձայն է, ասել է` վայ՜,մամ, բայց դու ի՞նչն ես…
Այն, ինչ անում են հայ զինվորները այս պահին, գրվում է ոչ միայն հայերիս, այլ նաև ամբողջ աշխարհի պատմության էջերում։