Իսկ դուք փորձե՞լ եք թեյել օդանավակայանում: Այո՞: Ուրեմն կհասկանաք ինձ:
Աշուն էր՝ մռայլ, անձրևոտ եղանակ: Օդում տխրություն կար, բայց ոչ եղանակի պատճառով։
Քույրս ծնվածս օրվանից եղել է կողքիս: Մարդ, ով գրկել է ինձ, երբ լալիս էի, քնեցրել գրկի մեջ, տաքացրել, երբ մրսել եմ, վախեցրել հեռուստացույցի վահանակը թռցնելու համար, նետել ինձ ջրով լի դույլի մեջ, սիրել, ջղայնացել, ապրել ինձ հետ տարիներ շարունակ, գնում էր երկրից: Դա էլ հերիք չէ, հետը տանում էր որդուն` Հայկին: Իսկ ի՞նչ էր ինձ մնում անելու: Երևի միայն համակերպվել: Բայց ինչպե՞ս, երբ կյանքիդ ամենահարազատ մարդուն պետք է այլևս էկրանի մյուս կողմից տեսնել, իսկ երբ կապը վատ է, նույնիսկ չտեսնել: Սովորել գրկել միլիոնավոր մղոններից, օդային համբույրներ ուղարկել, ժպտալ մեկ ժամ շարունակ նրա հետ խոսելիս, հետո անջատել հեռախոսը և լացել կարոտից: «Ժամանակը ամեն ինչ իր տեղը կգցի», – ասում են բոլորը: Ժամանակը երբեք չի բուժում կարոտը: Երբե՛ք:
…Օդնավակայանում էինք: Մի մեծ շինություն, որտեղ ճակատագրեր են որոշվում։ Ոմանք բաժանվում են, ոմանք` միանում: Ու հարց ես տալիս ինքդ քեզ.
-Ինչո՞ւ են ստեղծվել սահմանները…
Այնտեղ եմ բոլորի հետ, բայց բոլորից առանձին: Սիրտս զգում է մոտալուտ բաժանում, բայց ուղեղս հանգստացնում է` դեռ ժամանակ կա, կհասցնես: Բայց ոչ, մոտենում է բաժանման պահը: Ահա, բոլորը սկսեցին գրկել մեկնողներին. հիմա իմ հերթն է գալիս: Ինչպե՜ս պետք է գրկեմ, որ լրացնեմ բոլոր բացակա օրերը: Ու եկավ այդ պահը: Գրկում եմ: Չեմ էլ զգում՝ այնքան ուժեղ եմ գրկում, որ մկաններս բռնվում են: Ու այլևս չեմ մտածում ոչնչի մասին, որովհետև արցունքներս իրենք իրենց հոսում են ու ասում բոլոր բառերն իմ փոխարեն: Շնչում ես հարազատիդ օծանելիքի հոտը ու պահում հիշողությանդ մեջ: Անթարթ նայում ես նրանց, որ մտովի հիշես իրենց հետ անցկացրած թերևս վերջին պահերը:
Բացվում են ընդունարանի դռները: Գնում են: Իսկ ես նայում եմ ծնողներիս ու հույս տալիս.
-Այ կտեսնե՛ք, շուտով կգան, շատ շուտով: Պետք է ուղղակի սպասել։
Այդ պահին օդանավակայանի թեյարանը միակ փրկությունն էր…