Բարև, սիրելի՛ Հրածին,
Երկար ժամանակ է՝ չեմ կարողանում խոսել քեզ հետ կամ տեսազանգով կապվել: Կամ, գուցե, չեմ ցանկանում: Հա, չեմ ցանկանում: Օրեր շարունակ մտորում էի քեզ նամակ գրելու մասին, ախր, գրելիս միտքս կարողանում եմ լավ շարադրել, իսկ հեռախոսով չեմ կարողանում երկար խոսել ու ասել այն, ինչ մտածում եմ:
Իսկ գիտե՞ս ինչ եմ մտածում: Մտածում եմ՝ հայերեն գրել-կարդալ սովորեցի՞ր, թե՞ ոչ: Ճիշտ է՝ քիչ թե շատ խոսում էիր, բայց ցավալի էր, որ Գառնիի հեթանոսական տաճարի մոտ տեղադրված վահանակները չէիր կարողանում կարդալ: Ծնված լինելով Հունաստանում՝ դու դժվարանում էիր անգամ հաղորդակցվել, ու քո մայր հայրենիքում՝ Հայաստան աշխարհում, կաշկանդվում էիր:
Համոզված եմ, որ ցանկություն ունես հայերեն կարդալու, ազատ հաղորդակցվելու: Ուրեմն, մի՛ հապաղիր, սովորիր:
Սիրով կսպասեմ քեզ ու քո ընտանիքին մյուս տարի: