Սրանից 70 տարի առաջ պապիկս` Արմոն, ու իր հասակակիցները պայուսակն ուսերին գնացին առաջին դասարան: Նրանք էին` Արմոն, Սուրիկը, Գոհարը, Սենիկը, Աշխենը, Ռուբենը, Դոնարը, Վալոդը: Տասը տարի հետո նրանք ավարտեցին դպրոցը, բայց մինչև հիմա այնպես են ընկերություն անում, ինչպես 70 տարի առաջ:
Մին էլ, ըհը, զանգ էկավ:
-Ալո… Տատի, արի, քի կանչում են հեռախոսի կուշտը:
Տատս առանց վայրկյան կորցնելու հասավ հեռախոսին.
-Ալո: Բարև, Գուհար ջեն:
Խոսողը պապիս դասընկերուհին էր` Գոհարը:
-Վերգուշ ջեն, ըրեխեքը չիմ բարի են, Վալոդը Ֆրանսիայիցն էլ էկել ա: Մեր ավարտելու վաթսուն տարվա առթիվ վաքվում ենք Ղուլնանց ախպըրըմը:
-Թոշակին ենք ճամփա պըհըմ, որ ձեռներս կոպեկ ըլի: Վերգուշ ջեն, գիտես չէ՞, հարսներանցն էլ պիտի տանիլ (դե, տատս էլ էդ դասարանի հարս էր):
Ու էդպես ամեն տարի: Բայց ցավոք, ամեն անգամ «վաքվելուց» նրանցից մեկը պակասում է…