Ես ապրում եմ Շենգավիթում: Միանշանակ լսած կլինեք իր մասին՝ դեռ պահպանողական ոճով ապրողների, բակային կռիվների, անիմաստ ծեծկռտուքների ու այլ շատ բացասական իրադարձությունների մասին: Սակայն ի՞նչ է, մտածում եք, որ դա իրոք այդպե՞ս է:
Բոլորին թվում է, որ Շենգավիթում ապրող յուրաքանչյուրն ունի բառապաշարի մի ձև, որ կոչվում է «ժարգոն»: Գիտեն, թե «քուչում» նստած տղամարդիկ, բացի բլոտից ուրիշ ոչինչ չգիտեն, ու ամենազարմանալին՝ մտածում են, թե ամեն քայլափոխի անպայման մի սև-սև հագած «թզբեհը» ձեռքին մեկին կգտնեն: Ու երբ, հանկարծակի, մի շրջապատում հպարտ-հպարտ ասում եմ, որ ես Շենգավիթից եմ, ապշած հայացքներ են նետում իմ կողմը: Բայց ախր, իրոք, էդ այդպես չի, է: Եկեք` ձեզ բացեմ մեր տարածաշրջանի փոքրիկ գաղտնիքը:
Այդ «քյարթուները» իրականում մի այլ կարգի գժվելու ընկերներ են: Միշտ նեղին հասնող ու օգնող, ընկերոջը երբեք հուսախաբ չանող, ու անգամ, եթե գիշերվա ժամը երեքին զանգես կանչես, երկու րոպե հետո կողքիդ են՝ մեջքիդ հետևում կանգնած: Ու էս ձեր ասած «քյարթուները» «ինտիլիգենտ» էն կենտրոնցի՝ մենակ լավ օրվա ընկերներից հազար անգամ շնորհալի են: Ու իրենք այսպիսի մի առանձնահատկություն ունեն՝ գիտեն, որ կողքի բակից ես, թե նույն շենքից, մեկ է, անվանում են քեզ ՝ «ախպերս», «ընգերս», «խարեբս»: Իսկ էս վերջինը մենակ յուրահատուկներին են ասում՝ էն «ամենաընկերներին»: Չէ, բայց ասենք, ուշադրություն դարձրե՞լ եք միշտ իրենց կողքին խաղացող կլոր բակի Գևորիկին ու Վոլոդիկին, քառակուսի «հայաթի» Գոռին ու Վազգենին:
Ու ամեն էս բակերում պարտադիր ապրում է մի մարդ՝ կլինի կին, թե տղամարդ, եթե ունենա տարօրինակ տեսք, կամ ոչ սովորական հագուկապ, վերջ, ինքն է, էս բակի հայտնիներից է: Օրինակ՝ միշտ գույնզգույն հագնվող այ էն կինը գիժ Լյուբան է, իսկ այ էն ճաղատը, ինքն իրականում կին է, հա՛, անխելք Վարսիկն է: Էն ծեր պապիները, որ նարդի են խաղում, բակի ճանաչված Սողոմոն ու Մամիկոն եղբայրներն են՝ ասում են իրենք դեռ ամուսնացած չեն: Իսկ էդ «ասում են»-ից էլ էնքան շատ է: Մեկն անցնում է, ու կողքինդ նրա մասին էնքան բան կասի, որ կավարտի նրա տան իտալական կախովի առաստաղից:
Ու այսպես, բոլորն իրար գիտեն՝ մեկը մեկին չի սիրում, մյուսը սիրում է: Էդ կապ չունի, քանի դեռ բակերի «ճժերի» խաղի վրա չի ազդում:
Մեկ-մեկ էսպես նստում եմ մեր այգիներից մեկում (հա, մի զարմացեք, էստեղ շատ գեղեցիկ այգիներ կան) ու մտածում սրա մասին: Հա, ախպերս, էս Շենգավիթն է: