Ով եմ ես և ինչն է ինձ հուզում

Ես՝ Օֆելյան եմ: Ծնվել և ապրում եմ Մեծամորում: Սիրում եմ ընկերներիս հետ զրուցել: Ունեմ քույր՝ Հերմինեն: Բնավորությամբ բարի եմ, աշխատասեր, հոգատար, ընկերասեր, բայց և կռվարար եմ: Չեմ սիրում, երբ ինձ ստիպում են, որ «վատը» դառնամ իմ շրջապատի մեջ: Հաճախում եմ կենտրոն, որտեղ ինձ շատ լավ եմ զգում, այնտեղ  սիրում եմ զբաղվել տիկնիկային թատրոնով, նկարչությամբ: Սիրում եմ հետաքրքիր նկարներ դիտել, ուսումնասիրություններ կատարել: Բնավորությամբ համառ եմ և սիրում եմ հասնել իմ ուզածին ամեն գնով:

Ինձ հուզում են իմ քննությունները, որովհետև վստահ չեմ իմ ուժերի վրա կամ այն, որ տարբերություն են դնում աշակերտների միջև: Չեմ սիրում, երբ ուսուցիչները դասերի ժամանակ երեխաներին վիրավորում են: Ինձ հուզում է նաև մեր դպրոցի վիճակը: Մեր դպրոցը վերանորոգված չէ, ամեն ինչ հին է ու քանդված: Ինձ դուր չի գալիս վատ միջավայրում սովորել:

ՕՖելյա Կիրակոսյան

 

Ես Արմինեն եմ, ընկերներս ինձ Արմինկայով են դիմում: Սիրում եմ երգել: Ազատ ժամանակ ստեղծագործում եմ: Սիրում եմ դպրոց հաճախել, բայց չեմ սիրում առավոտյան շուտ արթնանալ: Բնավորության գծերս մասամբ դուր են գալիս մյուսներին, մասամբ՝ ոչ: Հաճախում եմ «Փալանչո» տիկնիկային թատրոն, «Արևածաղիկ» երգչախումբ, նաև Կենտրոնի մնացած առարկաներին: Մասնակցել ու մասնակցում եմ տարբեր մրցույթների: Դպրոցում սովորում եմ գերազանց: Աշխատում եմ չբարկացնել ծնողներիս:

Ինձ հուզում է երկրի խաղաղության հարցը:  Եվ թե ինչո՞ւ են մարդիկ մահանում: Ինչո՞ւ են ստեղծվել հեռախոսները: Ինչո՞ւ է ստեղծվել մարդը: Եվ շատ այլ հարցեր…

Արմինե Կիրակոսյան

 

Բնավորությամբ  համառ եմ, միշտ հասնում եմ իմ ուզածին: Շատ շուտ եմ նեղանում: Նաև շատ եմ խոսում, այդ պատճառով տիկնիկային թատրոնում ինձ ասում են չաչանակ: Սիրում եմ անել այն, ինչ ինձ չի վերաբերվում: Աշխատասեր եմ: Սիրում եմ դիտել շատ ֆիլմեր:

Ինձ հուզում է այն, որ դպրոց գալիս ենք ինը ամիս, իսկ հանգստանում երեք ամիս: Բայց գոնե հավասար լիներ:

Լիանա Ասատրյան

Չեմ սիրում իրենց մասին մեծ կարծիք ունեցող մարդկանց, հատկապես, երբ նրանք վիրավորում են մյուսներին: Ինձ հուզում են իմ դասարանի ամենօրյա կռիվները: Աղջիկներն ու տղաները անընդհատ ամեն հարցով կռվում են իրար հետ և, մենք մեր դասը չենք կարողանում պարապել:

Մոնիկա Խուդինյան