Լուսանկարը՝ Նանե Դանիելյանի
Վայոց ձորի պատանի թղթակիցներով գնացել էինք գյուղ Մալիշկա նկարահանման, որը Հայաստանի ամենամեծ գյուղերից մեկն է:
Փողոցները խուլ էին, կարծես բնակչություն չլիներ, մարդ էինք ման գալիս որ «չըրխկացնեինք»: Մեղավորը նաև եղանակն էր, որ բոլորին տուն էր տարել, տեղավորել տաք վառարանների մոտ:
Շատ գնացինք-քիչ գնացինք, մեկ էլ, ըհը` հանդիպեցինք Լավրենտ պապիկին ու Անիկ տատիկին:
Անմիջապես վազեցի և սկսեցի զրույցի թեմա փնտրել:
Հարցրեցի.
-Պապի, կարո՞ղ եմ ձեզ նկարել:
-Հա, բալա ջան, մաշինիս հետ նկարի, որ տելեվիզրով ցույց տաս:
-Պապի, ձեր անունն ի՞նչ է:
-Խալիվոր:
-Խալիվո՞ր,- մի պահ զարմացա, թե ինչպես կարող է մարդու անունը Խալիվոր լինի: Ու հետաքրքրությունից ելնելով հարցրեցի.
-Պապի, բայց ինչի՞ Խալիվոր:
-ԷԷհհհ, դե քիչ ա մնացել:
Իմ ու Խալիվոր պապի զրույցը «շաքարով կտրեց» Անիկ տատը:
-Այ մարդ, ո՞վ ա էս նախշունը:
-Էկել են մեզ նկարեն
-Բալա ջան, ուրեմն ասեմ. ես ու Լավրենտս ուղիղ հիսուն տարի ա, ինչ իրար խետ էյ: Նայի, բալա ջան, նայի. էս տան քարերը մենք ենք դրել իրար վրա` ես ու Լավրենտս: Երկու տղա ունեմ, մի աղջիկ, էսօր էլ աղջկաս ճամփեցի Մոսկվա: Հիմա մենակ եմ մնացել Խալիվորիս հետ: Տասը թոռ ունեմ, բայց կեսին չեմ տեսել: Բա սենց էլ կյա՞նք կլինի: Մարդ մտածում ա` գնա ուրիշ երկիր, մի կողմից էլ` ո՞նց թողնեմ, ոնց… Բա մեր քյոռփեքը ընչի համար են գնում ծառայելու:
Անիկ տատին փորձում էի հանգստացնել, իսկ նա շարունակեց.
-Բալա ջան, չմոռանաս գրել` Անիկ և Լավրենտ Այվազյաններ:
Ինչ հետաքրքիր է, չէ, մարդիկ իրար հետ ապրում են մի ամբողջ կյանք, իսկ կյանքի վերջում այսքան տխուր հարցականներ, որոնք այլևս չեն կարողանում լուծել: