Լուսանկարը՝ Գայանե Ավագյանի
Երբ հինգ տարեկան էի, նստում էի պապիկիս ծնկներին, ու նա ինձ հեքիաթ էր պատմում: Ես էլ մինչև վերջ չէի կարողանում լսել, քանի որ պապուս ձայնը այնքա՜ն եթերային էր, որ կեսից ինձ թվում էր, թե հեքիաթում եմ գտնվում: Փակում էի աչքերս, ու ահա` պապուս պատմած հեքիաթում էի հայտնվում: Իմ մանկության ընկերը պապիկս է եղել: Մայրս պատմում է, որ երբ սկսում էի լաց լինել, պապիկս ինձ իր գիրկն էր առնում; Այդ ժաամանակ հայացքս ուղղում էի նրան, նայում դեմքին, ժպտում, ձայնս կտրում էի, փակում աչքերս ու քնում:
Հիմա, երբ արդեն մեծ աղջիկ եմ` ոնց որ պապիկս է սիրում ասել, էլ պապուս պատմած հեքիաթները չեմ լսում, փոխարենը լսում եմ նրա խորհուրդները: Չկա մի օր, որ ինձ խորհուրդ չտա. «Իմ բալիկ, լավ կսովորես, որ մեր ազգի համար լավ մարդ դառնաս: Պետք է լավ սովորես, որ աշխարհ ման գաս, աշխարհ տեսնես: Դա իմ երազանքն է եղել, և ուզում եմ, որ հենց իրականացնես»:
Լուսանկարը՝ Գայանե Ավագյանի
Պապուս խորհուրդները ու ցանկությունները շատ են: Նրա ցանկություններից մեկն է, որ իր այգին գեղեցիկ լինի ու շատ բերք տա: Ամեն օր արթնանում է ժամը յոթին ու գնում այգի` իր երազանքն իրականացնելու: Աշխատում է, ծառեր տնկում, տնկած ծառերը ջրում, նստում է, վայելում այգու մաքուր օդը ու տուն վերադառնում: Մի բանից է բողոքում` եղանակից: Ամեն օր եղանակի տեսություն է նայում, որ իմանա` իր այգին ինչպես խնամի: Երբ կարկուտ է գալիս, տխրում է ու պատուհանից դուրս նայում: Երևի մտքում իր այգին է պատկերացնում ու նեղսրտում, որ իր ամբողջ տարվա աշխատանքը ջուրն է ընկնում:
Լուսանկարը՝ Գայանե Ավագյանի
Պապուս այգու բերքը ամենահամեղն ու ամենաօգտակարն է: Ես ամենաշատը մոշն եմ սիրում ու բալը: Բայց չեմ սիրում, երբ պապիկս է քաղում ու տուն բերում` ավելի համեղ է դառնում, երբ քո ձեռքով ես քաղում և ուտում:
Թեպետ դասերը խանգարում են շուտ-շուտ այգի գնալ, բայց գնալու դեպքում պապիկիս օգնում եմ` այգու բերքն եմ հավաքում: Հետո նստում ենք պապ ու թոռ, ուտում այգու բարիքները ու սկսում երկա~ր զրույց անել: Այնքան լավ է նման պապիկ ունենալը: