Շատ էի սիրում, երբ նստում էի ու լսում, թե ինչպես են ընտանիքիս անդամները պատսպարվել պատերազմի տարիներին: Մենք Տավուշի մարզից ենք, Կողբ գյուղից:
Իրիկունները տատս իր կողքն էր հավաքում թոռներին և սկսում:
- Մութն էր, ուտելու մի բան էլ ա կար ոչ: Էս թաղումը մենակ մենք գեդնահարգ ունեինք: Կրակոցնին սկսվեցին: Մին էլ էն տեհա, որ հըրևաննին վազելով մեր դուռն են գալի: Գնացինք պադվալ: Էդ վախտ մեր հըրևանի մարդը հիվանդ էր, բայց դե նրան տանը թողելու չէր: Էտա էդ մարդին էլ բերինք: Մի քանի օր մնացին մեր պադվալըմը, բայց համա էտ անդերների ձենը կտրվեր ոչ: Ով ինչ ուտելու բան ուներ` բերել էր: Մին էլ գրադը էրկու տուն վերև վեր ընգավ: Պատուհանների շուշեքը չիմ ջարդվեցին, մնացել էինք շվարած:
Էսպես ամեն անգամ նման պատմություններ էի լսում տատիցս: Ու հենց էս տարիներն էին, երբ իմ հայրը կանգնած սահմանին, ծառայում էր հանուն հայրենիքի: