Պատկերացրու, ի՜նչ լավ կլիներ

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի

Ես և ընկերուհիս ունենք մի սովորություն. ամեն շաբաթ և կիրակի օրերին գնում ենք մեր տան մոտ գտնվող այգին՝ հեծանիվ քշելու։ Ինքս շատ եմ սիրում այդ զբաղմունքը։ Մաքուր օդ, սպորտ, ընկերուհուս հետ հետաքրքիր զրույցներ և լավ ժամանակ։ 

Մի օր, մեր սովորության համաձայն, միասին շրջում էինք հեծանիվներով։
-Մերի, պատկերացրու ինչ լավ կլիներ, եթե լիներ հեծանիվների միջազգային օր։
-Բայց իմ իմանալով այդպիսի օր կարծես թե կա, – պատասխանեցի ես։
-Դե հա, կա, բայց ոչ այնպես, ինչպես ես եմ այն պատկերացնում։
-Իսկ ո՞նց ես դու պատկերացնում,- շարունակեցի։
-Դե՜, օրինակ, այդ օրը ոչ մի մեքենա չերթևեկի, միայն հեծանիվներ վարեին բոլորը, պատկերացրու, ի՜նչ հավես կլիներ։
-Հա՜, իրոք։
Այսպես երազելով վարում էինք հեծանիվները մեր փոքրիկ քաղաքում, որտեղ չկա հեծանիվների համար նախատեսված ոչ մի հարմարություն։

-Սոն, բա պատկերացրու, ինչ լավ կլիներ, եթե Թալինում լինեին հեծանիվների համար կայանատեղիներ ու ճանապարհներ, այդ ժամանակ կկարողանայինք հանգիստ վարել դրանք, առանց վախենալու, որ շուրջը մեքենաներ են ու փոքր երեխաներ, որոնք յուրաքանչյուր պահի կարող են դուրս գալ քո առաջ։
-Երանի էս մեր ասածները մի օր իրականություն դառնան,- շարունակեց Սոնան տխուր տոնով,- տեսնեսէ կիրականանա՞ն, թե ոչ։
-Հուսանք՝ այո՛։