lusine araqelyan

Պատշգամբից ներքև

Ես մի անվախ աղջնակ էի, որին անգամ համավարակի իրական վտանգի ապառնալիքով տանը պահել հնարավոր չէր, ես մի ազատ թռչնակ էի, ով անկախ իրավիճակից՝ ճախրել էր ուզում։ Բայց այսօր, երբ ինձ համար շատ մտերիմ մարդն այդ լուրջ խնդրի առաջ է, հիմա այդ խենթ աղջիկը, նույն ինքը՝ ես, այնքան մտահոգ եմ, բայց անկախ ամեն ինչից՝ իմ սրտում կուտակված տխրության մեջ կային ուրախ բջիջներ, վերջինիս մոլեկուլներում՝ ցնծության նշույլ, քանզի ես գիտեմ, որ իմ սրտից բխած ոչ ցուցադրական աղոթքները տեղ են հասնում։

Գուցե իմ ուրախ առօրյան ինձ թույլ չի տալիս արտասվել, այսինքն՝ իրական էմոցիոնալ վիճակս ցույց տալ, բայց այդ պայծառ առօրյայի «միջանցքներում» հաճախակի հյուրընկալող տագնապ ու տխրություն կա։

Ինչևէ, թողնելով գործերս, զբաղվածությունս հաշվի չառնելով՝ վերցրի իմ ձեռքով սարքած մի գեղեցիկ նվեր, մի քանի համով բան գնեցի խանութից ու անհրաժեշտ դեղեր, հագա պաշտպանիչ, բայց և շնչառական խնդիրներ ի հայտ բերող դիմակս ու շտապեցի ընկերուհուս տուն, ավելի ստույգ՝ իրենց տան պատշգամբի տակ կանգնեցի ու մի փոքրիկ քարով հարվածեցի պատուհանին։ Վերջին գործողությանս նպատակն այն էր, որ դուրս գան տանից, որ տեսնեմ իրենց, թեև երկու մետր հեռավորությունից։

Արդեն երեկոյան ինն էր, երբ քաղաքի եռուզեռը, փողոցի լույսերը, մարդկանց անցուդարձը ուրախ թվացող փողոցում ինչ-որ յուրահատուկ տրամադրություն էին առաջացնում։ Այդժամ ես կանգնել էի ուղիղ իրենց տան պատշգամբի ներքևում։ Եվ կարծես թե իմ քարի հարվածները իրենց նպատակին էին ծառայում։

Երբ տեսա նրան ու իր ընտանիքի անդամներին, պայծառ ու շողացող ժպիտն ու աչքերի մեջ առկայծող կրակը, հասկացա, որ աշխարհում կա մի գեղեցիկ երևույթ, որը «հույս» է կոչվում։

Արցունքներս զսպելով՝ ես էլ ժպտացի իրենց, այնուհետև ընկերուհիս իրենց պատշգամբից մի երկար պարան ձգեց դեպի ինձ, ու ես դողացող ձեռքերով նվերները դրեցի իրենց պարանին կապած տոպրակի մեջ, և նա պարանի օգնությամբ դրանք վերև բարձրացրեց։

Դա կյանքիս մեջ պատահած այն գեղեցիկ երևույթն էր, որ երկու բառով նկարագրել եմ ուզում՝ բարություն և ինքս իմ անձի հանդեպ դրսևորված երախտագիտություն։

Այս ամենին հաջորդեցին օդային համբույրները, ու ես լայն ժպիտը դեմքիս տուն գնացի։