Այսօր ես հարցազրույց եմ վարելու մայրիկիս` Գոհար Ղազարյանի հետ: Ի դեպ, ասեմ, որ երկար ընդմիջումից հետո նա արդեն երկու տարի է, ինչ աշխատում է:
-Մա՛մ, դժվար չէ՞ր ութ տարի դադարից հետո նորից աշխատել:
-Իհարկե դժվար է, բայց արդեն ընտելացել եմ:
-Շաբաթվա ընթացքում ընդամենը երկու օր ես տուն գալիս, աշխատում ես Երևանում, ու այդ երկու օրն ես տեսնում հարազատներիդ: Այդ ամենին է՞լ ես ընտելացել:
-Աղջի՛կս, պարզ է, որ դժվար է, և դրան ընտելանալ հնարավոր չէ: Իսկ ինչ վերաբերվում է հարազատներին, ապա կասեմ, որ դա իմ աշխատանքից դժվար է: Մայրը, ինչքան էլ հեռու լինի իր զավակներից, միևնույն է, հոգով, սրտով ու մտքով այնտեղ է, որտեղ իր ձագերն են: Գիտեմ, որքան ինձ համար է դժվար, այնքան էլ ձեր` քո ու եղբորդ:
-Լավ, մա՛մ, հերիք է տխուր բաներից խոսենք, արդեն հարց տալս էլ չի գալիս: Ինչևէ, շարունակենք: Պատմիր մի քիչ քո աշխատավայրի մասին:
-Իմ աշխատավայրը գտնվում է Մալաթիա թաղամասում, մի գողտրիկ վայրում: Գործընկերներս հիմնականում աղջիկներ են, միայն մի երեք-չորս տղա կա: Աշխատակիցները բարեհամբույր են միմյանց նկատմամբ:
-Շատ լավ է, մա՛մ, որ գոհ ես քո աշխատանքից: Իսկ այժմ պատմիր, թե ինչպիսի՞ն է քո աշխատանքի բնույթը և ի՞նչ եք անում այնտեղ:
-Աշխատանքը բարդ չէ: Ասեմ, որ մենք պատրաստում ենք բրենդային խանութների տոպրակներ, կոնյակի կամ գինու տուփեր և այլն: Որպեսզի աշխատողը իր աշխատանքը լավ կատարի, պետք է պարզապես ընդունակ լինի, որ նախագծողի տված գծագիրը կարողանա վերածել տուփի կամ տոպրակի:
-Իսկ ի՞նչ կարծիքի ես տնօրինության մասին:
-Նախ ասեմ, որ բավականին պահանջկոտ մարդիկ են: Ընդանուր առմամբ, ընկերական են վերաբերվում աշխատողներին և ապահովում են ամենաանհրաժեշտ իրերով` գոգնոցով, ձեռնոցներով և այլ պարագաներով:
-Ուրախ եմ, որ այդպիսի մարդկանց հետ ես աշխատում: Իսկ այժմ մի հարց պիտի տամ քեզ և կխնդրեմ, որ անկեղծ պատասխանես: Կցանկանայի՞ր չաշխատել և մնալ տանը`մեր կողքին:
-Միանշանակ կցանկանայի, բայց մենք այնպիսի երկրում ենք ապրում, որն իր բնակիչներին չի ապահովում, և իմ նման շատ ու շատ մարդիկ տուն-ընտանիք թողած աշխատում են չնչին կոպեկների համար:Առաջին իսկ հնարավորության դեպքում դուրս կգամ այդ աշխատանքից ու կմնամ ձեր կողքին:Միայն թե` պետք է մի քիչ համբերել: