Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի
Միշտ ցանկացել եմ մի օր դուրս գալ երկրից, որովհետև վախենում էի ու հիմա էլ վախենում եմ, որ աշխարհի այն բոլոր հողակտորները, որոնց մասին ես այդպես երազում եմ, ինձ ձեռքով կանեն միայն համակարգչի էկրանից:
Այս տարի դուրս եկա, թեկուզ՝ միայն հարևան երկիր, թեկուզ՝ կարճ ժամանակով, բայց ամեն ինչ փոքր քայլերից է սկսվում: Ճանապարհորդելու իմ ցանկության գլխավոր շարժառիթը նոր զգացողություններ գտնելն է, իմ երկրում ես համարյա թե սպառել եմ դրանք:
Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի
Կյանքիդ առաջին անձնագրի մեջ դրվող առաջին կնիքի ձայնը, որ ականջներիցդ հասնում է սրտիդ ու ստիպում թրթռալ, ոչնչի հետ չես փոխարինի, ոչ էլ ծովի ափին գիրք կարդալը կամ ալիքները, որոնց հետ միշտ ուզում ես խաղալ: Չորս տարերքներից իմը միշտ էլ ջուրն է եղել:
Ու հարևան երկրում առաջին անգամ ես զգացի, թե ինչքան վատ է լեզու չիմանալը: Դասարանում նստած 10 տարի ռուսերեն սովորելը, միևնույնն է, չի օգնում պարզ շփվել:
Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի
Իմ ամառային մեկշաբաթյա ծովային հանգստի մեջ ինձ ամենաշատը անսահմանափակությունն է գրավում: Այն մարդիկ, որոնց հետ դու շփվում ես, ֆուտբոլ նայում, վոլեյբոլ խաղում, այն զգացողությունները, որ ունենում ես, այլևս քեզ հետ չեն վերադառնալիս: Այդ ամենը մնում է մեկ շաբաթվա յոթ օրերի արանքում, դրանք նման են ծովի ափին ավազով գրված բառերին՝ ժամանակավոր են: