Ընկերներիցս երկուսի հետ նույն համալսարանում ենք սովորում: Չնայած այն բանին, որ տարբեր բաժիններ ենք ընտրել՝ միշտ օգնում ենք իրար: Ամեն քննությունից առաջ նրանց ասում եմ.
-Սաղ լավ ա էղնելու, չմտածեք…
Լսում են ինձ, բայց շարունակում են անհանգստանալ:
Քննությունից մեկ օր առաջ ընկերոջս հետ հեռախոսով էինք խոսում.
-Ախպեր, ո՞նց եմ քննությունս տալու, բան չեմ սովորել:
-Շատ մի մտածի, սաղ լավ ա էղնելու, մինչև քնելդ մի երկու բան կարդա:
-Կարդըմ եմ՝ բան չեմ կարըմ հիշեմ։ Բանակից առաջ ոնց որ գուբկա էղնեի՝ ինչ կարդըմ էի, սաղ քաշըմ էի ուղեղիս մեջ:
-Էսա ֆեյսբուքով վիդեո կուղարկեմ հիշողությունը լավացնելու համար:
-Ուղարկի, նայեմ տենամ՝ կօգնի՞:
-Դե, էսա ուղարկեմ, դու նայի ու էդքան մի մտածի, սաղ լավ ա էղնելու…
Հաջորդ օրը քննությունից հետո հանդիպեցինք, ու առանց բարևելու միանգամից հարցրեցի.
-Հը՞, ի՞նչ ստացար:
-Չորս ա դրել:
-Բա որ ասում էի՝ սաղ լավ ա էղնելու:
Ու ընկերս, համաձայն իր բնավորության, սկսեց.
-Բանակից առաջ իմ նման սովորող չկար, կարաս՝ տղերքին հարցնես:
-Հա, գիտեմ, ասել ես մի հազար անգամ (ամենաքիչը): Ասում եմ՝ տենց էլ չսովորեցիր էլի ինձ լսելը:
-Այսի՞նքն:
-Սաղ լավ ա էղնելու…