-Աչ, դը բոլի է՜լ…
-Ի՞նչ ա էղել, պապի:
-Սաղ օր հեռախոստ ծեռըտ ի, մտիր ես մեջը, տուս չես իկյալ:
-Էէ՜, դե պապի…
-Կարո՞ղ ա` սութ եմ ասել: Էդ ինտերնետը ջահելությանը լրիվ շարքե խանե…
Պապի, դե բան չկա անելու:
-Է՜, լավ էր էն վախտ. ինչ ինտերնետ, ինչ հեռախոս, ինչ կամպուտր… Մեր խմար ապրես է հերել: Էն վախտ կյանքը լավ էր ըսնել…
Այդ ժամանակ Սեդուլը` քույրիկս, համակարգչի դիմաց նստած գրում էր:
-Աչ, տու էլ բոլի էն ճգնաժամը չխկչխկացուցես:
-Պապի, ճգնաժամ չի, ստեղնաշար ա…
-Իմ խմար ճգնաժամ ի: Ել դար տեմեն, քյոռնաս ես…
-Պապի, դե բան եմ գրում, վա՜յ…
-Թու՜… Եփ կելեր` էտ ինտերնետը անջտվեր, յախաս դինջանար: Ավելի լավ ի` էթամ բախչան գործ անեմ:
Ու այսպես ամեն օր:
Է՜, պապի ջան: Դե արի ու բացատրի պապիկին, որ առանց հեռախոս չի լինի կամ առանց ինտերնետ: Հասկանում եմ, էն ժամանակ ուրիշ է եղել, բալց դե հիմա էլ էսպես է: Բայց պապիկը այդպես էլ չի ուզում ընդունել, որ ժամանակները փոխվել են, ու մենք ամեն օր այսպես վիճում ենք: