-Կատուներին դեռ փոքր տարիքից չեմ սիրել: Ու բացի այն, որ չեմ սիրում, սնահավատ էլ եմ: Եթե դիմացովս անցան, պետք է ճանապարհս անպայման փոխեմ: Սկզբում միայն չէի սիրում, բայց սնահավատությունս ավելի սրվեց Ուկրաինայում ապրելու տարիներին: 90-ական թվականներն էին, ցուրտ ու մութ տարիները: Բնական է՝ աշխատանք չկար, և ստիպված երկու երեխաներիս ու կնոջս հետ գնացինք երկրից: Ճիշտ է, հետո կարոտին չդիմացանք, վերադարձանք: Բայց այնտեղ ապրելու տարիներին փոքր աղջիկս շատ էր հիվանդանում: Մեր շենքի մոտ էլ միշտ մի սև կատու կար: Որ օրը դիմացովս անցնում էր, գնում էի տուն ու տեսնում, որ աղջիկս հիվանդ է, իսկ երբ կողքովս էր անցնում, ամեն ինչ լավ էր լինում:
Ես էլ կատուներին չեմ սիրում: Հասկանում եմ, որ պետք չէ հավատալ, բայց եթե երեք անգամ տեղում չպտտվեմ, կամ էլ ճամփաս չփոխեմ, ամբողջ օրը տեղս չեմ գտնի: Նույնիսկ մի անգամ ճամփաս փոխելու հնարավորություն չունեի ու ստիպված սպասել եմ դիմացի մայթից մեկը գա, չար գիծը կտրի, որ նոր անցնեմ, թե չէ տեղում պտտվելն ինձ չի օգնում: