Լուսանկարը՝ Անուշիկ Դավթյանի
-Է՜, ի՛մ բալա, հըմի լավ ա էլի, րեխեքս ուրախ Վրդիվոր (Վարդավառ) են անըմ… Մեր վախտը սով ա լել, պատերազմն ա լել, ես էլ՝ դաշնակի րեխա… Երեսունյոթ թվից մինչև քառասունմեկ թիվը հաշվի էլի. չորս տարեկան եմ լել, պատերազմն սկսվել ա, վեր պրծավ, ութն ի… Տրանից եդն էլ պակաս տարենի ա լել, շա՜տ պակաս տարենի… Ի՞նչ Վրդիվեր, ի՞նչ պյան… տուժվըմ ինք… Մեկ էլ սկսել ենք նշիլը, երբ վեր րեխեքս ծնված ին, բայց դեռ սակավ ինք անըմ: Վեր աշխարհքը լիուբոլացավ, մարդիք սկսեցին տեղը տեղին Վրդիվոր անիլը: Հուլիսի քսանից եդը առաջին կիրակին, եկեղեցին երբ կասեր, չէր ասի, մեզ հմար քսանից եդը առաջին կիրակին էր Վրդիվոր, գիդըմ չեմ խի, համա տհենց էր… Ով սարըմ օդա չուներ, կա՛մ կեղըմ ին նշըմ, կա՛մ անտառըմ, կա՛մ աղբյուրըմ: Բայց շատերը սարն ին քյըմ: Էն վախտ բարա ինք ասըմ, մե՜ծ բացատ էր, կովերն իրիկունը ըտեղ ին հվաքվըմ, էդ բարեն ժղովուրդը Վրդիվորի առաջին օրը լցվըմ ին. ջահելնին խաղեր ին խաղ անըմ՝ ջնջլախտի, գզրի, իշըգլդի… մեծերն էլ պատրաստութին ին տենըմ: Իրիկունն էլ մեծ կրակին անըմ, նվագ ածըմ, պար կալի, թվանքով կրակըմ…
Լուսանկարը՝ Անուշիկ Դավթյանի
Կիրակի ռավետը քըմ ինք մատաղի: Եկեղեցի ունինք, համա շա՜տ հեռու էր, մի մեծ քար կար, ըտեղից էր եկեղեցին րևըմ, տրա հմար ըտեղ ինք ոչխար մատաղ անըմ: Է՜, էն վախտ լավ էր էլի, Նոր տարուց լավ ինք նշըմ, ահագին ծախս անըմ, կեղի ժղովուրդը սարվորների հմար պետք ա ընտիր նվերնի տանեին, բա դե Վրդիվոր ին քըմ, ուտելիքի մասին էլ չեմ ասըմ… Հարգված ուտելիք էր նազուկը, մեջն էլ ի՞նչ՝ կարագ, ալիր, պեսոկ, շաջի վրա ին թխըմ, ու թխըմ ին սարի մեծ, լավ, հարգված կնանիքը: Տղամարդիկ ոչխար ին մաշկըմ, խրոված անըմ, կնանիք սեղամ քցըմ, րեխեքն էլ ջրվըմ, խաղ անըմ, ուրխանըմ… Էն վախտ լավ էր, բալա ջան, շատ լավ էր, մարդիկ սիրով ին…
Լուսանկարը՝ Անուշիկ Դավթյանի
Հ.Գ. Այսօր էլ Տավուշ աշխարհում Վարդավառը տոնվում է տատիկիս պատմածի նման համ ու հոտով, բարեբախտաբար շատ քիչ բան է փոխվել, ու ես երջանիկ եմ, որ իմ տատերից ու պապերից ժառանգել եմ այս գեղեցիկ ավանդույթները: Ու մի բան էլ տատիկիս ասեմ.
-Ամա՛յ ջան, հմի էլ ա լավ, վախիլ մի, սիրով մարդիկ էլ դեռ կան…