Հիմա արձակուրդներ են… Ես տանն եմ ու ամեն առավոտ արթնանում եմ ստեղնաշարի տկտկոցից: Վեր եմ կենում ու տեսնում, որ եղբայրս էլի տանկեր օնլայն է խաղում: Մի ահագին կռվում ենք: Հետո գալիս են նրա ընկերները, նրանք նույնպես այդ խաղի գերիներից են: Նստում են ու ժամերով խաղում: Քանի որ իմ կարծիքով դա հիվանդություն է, ես ամեն օր քարոզներ եմ կարդում:
Հաջորդ առավոտ աթնանում եմ ավելի բարձր ձայներից: Պարզվում է քույրս էլ է որոշել միանալ գերիների շարքին:
-Հիմա էլ դո՞ւ:
-Ես նոր եմ սովորում…
-Լա՜վ, էլի…
Այսօր ես էլ որոշեցի խաղալ, ուզում եմ հասկանալ, թե այդ ինչ է, որ այդքան սիրում է եղբայրս:
Խաղում եմ… Իմ տանկի վրա կրակում են, ու այն անընդհատ պայթում է:
Եղբայրս ծիծաղում է ինձ վրա ու կանչում տանկի գերի:
Հ.Գ. Այդ խաղն ինձ դուր չեկավ, և ես էլի կռվելու եմ նրանց հետ, երբ նորից սկսեն խաղալ: