Astghik Israyelyan

Տանկեր օնլայնի գերիները

Հիմա արձակուրդներ են… Ես տանն եմ ու ամեն առավոտ արթնանում եմ ստեղնաշարի տկտկոցից:  Վեր եմ կենում  ու տեսնում, որ եղբայրս էլի տանկեր օնլայն է խաղում: Մի ահագին կռվում ենք: Հետո գալիս են նրա ընկերները, նրանք նույնպես այդ խաղի գերիներից են: Նստում են ու ժամերով խաղում: Քանի որ իմ կարծիքով դա հիվանդություն է, ես ամեն օր քարոզներ եմ կարդում:

Հաջորդ առավոտ աթնանում եմ ավելի բարձր ձայներից: Պարզվում է քույրս էլ է որոշել միանալ գերիների շարքին:

-Հիմա էլ դո՞ւ:

-Ես նոր եմ սովորում…

-Լա՜վ, էլի…

Այսօր ես էլ որոշեցի խաղալ, ուզում  եմ հասկանալ, թե այդ ինչ է, որ այդքան սիրում է եղբայրս:

Խաղում եմ… Իմ տանկի վրա կրակում են, ու այն անընդհատ պայթում է:

Եղբայրս ծիծաղում է ինձ վրա ու կանչում տանկի գերի:

Հ.Գ. Այդ խաղն ինձ դուր չեկավ, և ես էլի կռվելու եմ նրանց հետ, երբ նորից սկսեն խաղալ: