Արդեն հինգ ամիս կլինի տատիկիս մոտ եմ մնում: Պապիկս ու քեռիս արտագնա աշխատանքով գնացել են Ռուսաստան, ինձ էլ տատիկիս օգնական նշանակել: Օգնում եմ առօրյա գործերին՝ փայտ կոտրում, պարկերով կարտոֆիլները տեղափոխում նկուղ ու նմանատիպ գործեր: Ամռանը օրը մի քանի անգամ էի գնում տատիկի տուն, որպեսզի օգնեմ տարբեր գործերին, բայց քանի-որ արդեն գործերը վերջացել են, միայն երեկոյան եմ գնում, որպեսզի միայնակ չլինի: Կարելի է ասել ամեն օր ինձանից նեղանում է, որովհետև երեկոյան մտնում եմ տուն, բարևում, երկու բառ փոխանակում և խորանում համացանցի մեջ: Նստում եմ համակարգչի առաջ ու առանց էկրանից կտրվելու ասում.
-Բարև, տատ ջան, ի՞նչ կա-չկա:
-Բան չկա, բալա ջան, դու տես ասիլ. գեղամիջիցը դու ես գալիս: Ի՞նչ խաբար-սորան կա:
-Եսիմ, է, այ տատ, ի՞նչ պետք ա լինի: Նույն գյուղը, նույն մարդիկ, փոփոխություն չկա, սաղ նույնն ա:
-Որ էդ կամպյուտրից կտրվես, լավ էլ պատմելու բան կա: Գլուխդ միջիցն հանի, նորմալ զրից արա:
Վերջում էլ ծիծաղելով ասում է.
-Մթամ եկել էս կողքիս մնաս, որ ձանձրանամ ո՞չ, ինտերնետդ արա, ես գնացի:
Շատ անգամ, երբ բարի գիշեր է ասում, չեմ էլ լսում, այնքան կլանված եմ լինում: Առավոտ շուտ 7:30 արթնանում եմ, որ գնամ մեր տուն, պայուսակս վերցնեմ ու գնամ դպրոց: Այնպիսի տպավորություն է, ասես մեր տանը հյուրի կարգավիճակում լինեմ: Տատիկիս հարցնում եմ.
-Տատ, բա էդ ո՞նց եղավ, որ գնացին Ռուսաստան: Ես ինչքան հիշում եմ, իրանք մտադրություն չունեին գնալու:
-Էն ա, որ գործ չկա, ճարներուն կտրած գնըմ են, հասնըմ եսիմ որդի: Գնացել են աշխարհի ծերը հասել:
-Հա դե, լավ, այ տատ, սրտիդ մոտիկ մի ընդունի: Հո մենակ իրա՞նք չեն Ռուսաստան, էսա` մի երկու ամսից կգան էլի:
Իրանք կգան, ես էլ կտեղափոխվեմ մեր տուն: Իսկ ինձ մնում է սպասել, որ իրենց գալու ժամանակ ռուբլին բարձր լինի: Իսկ գիտե՞ք, թե ինչի եմ ուզում, որ ռուբլու կուրսը բարձր լինի: Անցյալ տարի, երբ եկան, որպես աշխատավարձ մի քիչ ռուսական գումար տվեցին: Երբ փոխանակեցին հայկական դրամով, շատ չնչին գումար եղավ: Հիմա սպասում եմ, որ գոնե էս անգամ բարձր լինի: