Սյունիքի մարզ, Սիսիանի շրջան, գյուղ Նորավան…
Այստեղից սկսվեց իմ կյանքը ու, վստահ եմ, այստեղ էլ պիտի մի օր վերջանա, ինչպես բոլոր մարդկանց կյանքն է վերջանում մի օր։ Մեկը` երկար, մյուսը կարճ է ապրում, մեկի կյանքը ինչ-որ փոքրիկ օգուտ է տալիս, իսկ մեկի գնով ապրում ենք բոլորս։ Այո, կյանքը դաժան է…

Մի քանի օր առաջ տեղեկություններ էին պտտվում ամբողջ համացանցում ու լրատվամիջոցներում, թե հակառակորդը 10 կմ հեռավորության վրա է Նորավան գյուղից, ու գյուղացիները լսում են կրակոցների ձայները։ Նախ, եկեք հասկանանք, թե ինչն է սարսափելի. այն, որ ընդամենը կիլոմետրեր են բաժանում նորավանցիներին թուրքերից, թե այն, որ կրկին զոհեր ունենք…

Մարդկային կյանքեր հողի համար… Որպես մարդ ես ունեմ իմ կարծիքն այս մասին ու համարում եմ, որ անիմաստ է այս ամենը։ Մենք կյանքեր են կորցնում, մենք լույսեր ենք կորցնում, ու կյանքը խավարում է, կյանքում էլ ոչինչ չի մնում երջանիկ լինելու համար։ Տղերք…
Ձեր գնալով մեր կյանքը խամրում է…
Տղերք ջան… Էլ մի գնացեք…

Ես ատում եմ աշխարհը, բայց հավատում եմ, որ Աստծո դատաստանի օրն է գալու, ու աշխարհի վրայից ջնջվելու է թուրքը: Գալու է օր, երբ մենք մեր վրեժն ենք լուծելու, որովհետև սա արդեն հողի կռիվ չէ, սա մեր տղերքի մահվան վրեժը լուծելու կռիվն է։

Չգիտես էլ` հպարտանա՞լ արդյոք, թե ցավ ապրել: Երևի երկուսը մեկտեղ, քանի որ հպարտ ես, որ պաշտպաններ ունես քաջ, բայց ցավ ես ապրում, երբ նրանք զոհվում են քո կյանքի համար։ Քեզ մեղադրում ես ապրելուդ համար։
Ես ինձ ատում եմ ապրելուս համար, երբ գիտեմ, որ ինչ-որ մեկը հիմա իր որդուն է սպասում, մյուսը` ամուսնուն, մի փոքրիկ կա, որ հորն անգամ չի տեսել, իսկ մի աղջիկ էլ նստած է իրենց հանդիպման վայրում, որտեղ վերջին անգամ մի օր զինվոր էր ճանապարհել ու… Սպասում է նրա գալուն:
Տղերք…
Ձեր գնալով մեր կյանքը խամրում է…

Տղերք ջան… Էլ մի գնացեք…