Քաղաքս առաջվանը չէ, չկա այն եռուզը, որ հագեցած էր մարդկանց շնչով, չկա այն ձանձրալի աղմուկը, մեքենաների բարձր ազդանշանների ձայնը։ Քաղաքս դարձել է միապաղաղ, փողոցները քիչ-քիչ դատարկվում են, միայն մնում են անբաժան շները՝ իրենց միաձայն ոռնոցով։ Օր օրի շատանում են փակված դռները, մարած լույսերով պատուհանները, և միայն քամու ձայնն է լսվում, որ մեղմորեն անցնում էր քաղաքիս փողոցներով։ Անցնում են օրեր, ժամանակի հետ հասկանում ես, որ չկա էլ քեզ պահող ոչինչ այս քաղաքում, բայց մի պահ կանգնում ես և մտածում․ ինչո՞ւ չտարբերվել քաղաքդ լքող մարդկանցից և չստեղծել մարդկանց պահանջմունքներին հարմար միջավայր քաղաքում։ Միգուցե դա ստիպի մարդկանց մտածել, որ լավն է իմ քաղաքը գուցե դա նոր գույներ հաղորդի քաղաքին, մինչդեռ հիմա քաղաքին գույն է հաղորդում միայն պարանից կախված լվացքը։ Եվ մենք չունենք մեր ներդաշնակ գույները, որը մեր ձեռքով ենք կառուցում։ Քաղաքս միայն հարուստ է դատարկ փողոցներով, որտեղ լուսավորությունը միայն հաղորդում են երեկոյան փողոցային լույսերը։ Փողոցներում մնացել են դատարկ նստարաններ, որտեղ առաջ պապիկները նարդի էին խաղում, զրույց անում, մտորում, երիտասարդներին կյանքի դասեր տալիս։ Փողոցներում մնացել են դատարկ կանգառներ, որոնք առաջ մարդկանցով էին լեցուն։ Փողոց, որի ծառի տակ տատը թոռանը հեքիաթ էր պատմում, բամբասում ու երազում։ Փողոցներում առկա է ամեն բան, միայն մարդիկ են, որ չկան։ Դատարկ են փողոցները քաղաքիս, ու չկա ոչ ոք, որ վայելի թեկուզ երկնքի գեղեցկությունը, չկան այն երկու սիրահարները, որ նայեն երկնքին ու երազեն, չկան այն մանուկները, որոնք ամեն անգամ մանկապարտեզ գնալիս բարևում էին տատիկներին։ Ամայի է դարձել քաղաքս, ցավալի է դա։ Եվ ի՞նչ է մեզնից միայն հասնում․ գտնել մեր տեղը այս քաղաքում, իմ քաղաքում։ Վայելել է պետք այս հրաշք քաղաքի ամեն մի փողոցը, ամեն մի անկյունը։ Արի ու քո շնչով տաքացրու Աշտարակ քաղաքս, և այն դարձրու հենց քո քաղաքը։
