Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի
Անցյալում մնացած դառը ցավեր ու կորուստներ, իսկ ես Ձեր մեջ՝ մի որբ վկա…
Համալսարանի աստիճանները հաշվելով բարձրանում էի, երբ ինձ զանգեցին: Եղբայրս էր:
-Դրսում սպասում եմ, արի՛ միասին գնանք տուն:
-Բայց ես դեռ մի քանի ժամ ունեմ մինչ դասերիս ավարտը:
-Դա արդեն կարևոր չէ:
Նստեցի մեքենան, ու նա ամբողջ ճանապարհին լուռ էր: Իսկ ես հասկացա, որ եղել է այն, ինչը բժիշկն արդեն ասել էր: Կորցրեցի այն միակին ու թանկին, ով ինձ աշխարհում ամենից շատն էր սիրում: Հայր վաղուց չունեի, իսկ հիմա կորցրեցի նաև մորս: Ցավը սրտումս՝ հասանք տուն: Արցունքների և մարդկանց հոսքը մեր տանից չէին դադարում: Մարդկանց գալն ու գնալը չէի հասկանում, բայց ահա սրտումս եղած ցավը սպանում էր ինձ:
Անցել են ամիսներ մորս մահվանից, հուլիսի քսանմեկին մորս ծննդյան տոնն էր: Միակ բանը, որ կարող էի անել, նրա շիրիմին վարդեր տանելն էր: Տարիներ շարունակ մայրս գամված էր անկողնուն ու ես ոչինչ չէի կարող անել նրա վիճակը բարելավելու համար, ես միայն աղոթում էի: Եկեղեցին դարձել էր իմ երկրորդ մայրը: Այն կարող էր լսել իմ վշտից ճչացող ձայնը: Այն կարող էր լսել իմ սիրտ մաշող աղաչանքները: Այն կարող էր մաքրել իմ արցունքները: Միշտ մորս ծննդյան տոնին ծաղիկներ էի հավաքում եկեղեցու բակից ու նվիրում: Մի անգամ չէր ստացվել ծաղիկներ հավաքելն ու նվիրելը: Հիշում եմ նրա տխուր աչքերը, երբ տեսավ իմ դատարկ ձեռքերը: Հիմա մեղադրում եմ ինձ, բայց արդեն շատ ուշ է…
Ես հավատում եմ, որ միայն մորս մարմինն եմ հողին հանձնել, իսկ նա կապրի իմ մեջ հավերժ: Մա՛յր, սիրում եմ քեզ անչափ։