Ամեն դեռահասի համար գալիս է այնպիսի տարիք, երբ հարց է ծագում, թե ով է ինքը: Երբ ես ինձ այդ նույն հարցը տվեցի, չկարողացա գտնել հստակ պատասխան: Ես կարող էի ասել` ես Մերին եմ, իսկ հետո՞…
Հիմա ես կարող եմ ասել, որ մեկն եմ, ով ունի նպատակներ, երազանքներ: Ուզում եմ լինել մեկը, ով կփոխի ինչ-որ բան այս աշխարհում: Ես դեռահաս եմ, ով փորձում է վարդագույն ակնոցներով նայել սև ու սպիտակ պատկերներին: Ով փորձում է իրեն գտնել ինչ-որ ոլորտում, փորձում է հաստատվել: Փորձում է հասնել այնպիսի բարձունքների, որոնք այնքան մշուշոտ են թվում: Ես հաճախ վախենում էի լինել այնպիսին, ինչպիսին որ կամ, բայց հիմա ես ոգեշնչվում եմ իմ ընկերներով:
Եվ վերջապես, ես դեռահաս եմ, ով կանի անգամ խենթություններ, չարաճճի քայլեր, հետո կմտածի արարքի լրջության մասին և կքաղի շատ դասեր այս կյանքից:
Ինձ սկսել է հուզել անտարբերությունը մարդկանց մեջ: Երբ մարդիկ կարող են տեսնել ուրիշի ցավը, բայց օգնելու փորձ անգամ չանել: Երբ հարազատի համար մեկ է, թե ինչ վիճակում է իր համար թանկ մարդը: Երբ մարդը ստեղծել է «մի աշխարհ», որի սահմաններից չի ցանկանում դուրս գալ, որովհետև վախենում է մարդկանց կարծիքներից: Մենք ենք ստեղծում այդ չորս պատը, որտեղ էլ մեզ պարփակում ենք: Մենք դարձել ենք վախկոտ և չենք նայում կյանքին պարզ աչքերով:
Եվ հենց այս ամենից էլ առաջ է գալիս անտարբերությունը: Ես ցանկանում եմ, որ մարդիկ մտածեն իրենց համար թանկ մարդկանց մասին, չվախենան ցույց տալ իրենց զգացմունքները, չվախենան խախտել իրենց «աշխարհի» սահմանները, միգուցե սահմաններն ու օրենքները դրված են խախտելո՞ւ համար…