Հունիսի 29-ը ճակատագրական եղավ Անգեղակոթ գյուղի համար: Պայծառ, արևոտ օր էր: Ամեն մեկը զբաղված էր իր աշխատանքով, այդ թվում նաև մենք: Տատիկս և մայրիկս հենց նոր էին տուն եկել բանջարանոցից, երբ հանկարծ երկինքը միանգամից սևացավ: Սկզբից թեթև անձրև մաղեց, նույնիսկ բոլորն ուրախացան, որ վերջապես անձրև եկավ, հետո միանգամից կարկուտ տեղաց: Այն տևեց ուղիղ 15 րոպե: Գյուղացիներն ասում են, որ այդպիսի բան երբեք չէին տեսել: Այդպիսի մեծությամբ կարկուտը վերացրեց ամեն ինչ. այգիներում ծառերի վրա նույնիսկ տերև չմնաց, դաշտերում և այգիներում մնաց միայն դատարկ հողը: Գյուղացիները անշարժացած, ապշահար կանգնել էին և ոչինչ չէին կարող անել:
Երկինքը կարծես փլվել էր մեր գլխին: