-Մի քիչ էլ գնա՞նք, թե՞ լավ ա:
-Լավ ա, վերջ, կանգնեցինք,- խրոխտ հայտարարեցի ես,- էլ ոչ մի քայլ, ստեղից ոչ աջ, ոչ ձախ:
-Լավ էլ երևում ա,- ուրախացավ ընկերուհիս:
-Չէ մի, էդ հիմա,- հիասթափեցրի ես նրան,- սպասի նստածները կանգնեն, հլը սրանց նայի, լավ էլ բոյով են:
Մենք թարս նայեցինք նստածներին: Բոլորն էին նրանց թարս նայում, իսկ նրանք երկար ձգել էին իրենց ոտքերը և ձևացնում էին, որ իրենց համար լրիվ մեկ է, թե մենք ինչ ենք խոսում:
-Ժամը քանի՞սն ա:
Ես ձգվեցի և նայեցի հրապարակի ժամացույցին:
-Հինգը:
-Տասներկուսից ստեղ ենք ու հիմա նոր մտանք հրապարակ,- մեր օրն ամփոփեց ընկերուհիս:
-Դին, ու ստեղից որ մի քայլ, նոր արկածների հավես չունեմ:
-Ախպեր ո՞վ են որ էդ նստածները,- հետևից ինչ-որ ձայն լսվեց, բայց ձայնի տերը չկարողացավ ամբոխի միջով հասնել նստածներին:
-Ծարա՜վ եմ, – բողոքեց Դիանան:
-Ես էլ,- միացա ես:
Կողքից մի աղջիկ մեզ շշով ջուր մեկնեց:
-Ասենք, շնորք չի էսքան մարդու մեջ նստելը: Լավ ա, էլի, դեռ 3 ժամ կա, մենք կանգնած ենք, դուք նստած ու հերիք չի, մի հատ էլ մարդա 3 հոգու տեղ եք զբաղեցնում,- բողոքեց ինչ-որ մեկը, բայց նստածները շարունակեցին իրենց «անտարբեր» քաղաքականությունը:
-Դուք շատ-շատ, ահավոր բարի եք,- շնորհակալություն հայտնեցինք ջրի տիրոջը և խմելիս, «լրիվ պատահական» ջրից մի քիչ թափվեց նստածների վրա:
Մենք շարունակեցինք սպանել րոպեները:
-ժողովուրդ, մի հրեք:
-Ինչ-որ մեկն անցնում ա:
-Վայ, կանգնեցի նստած տղայի ձեռքին:
-Լավ արիր:
-Վերջ, զանգում եմ Յուրային:
Մենք փորձում էինք հասկանալ, թե ինչ են խոսում սիրիահայերը, բայց աղմուկի մեջ աևմտահայերենը լրիվ անհասկանալի էր թվում:
-Ի՞նչ:
-Ի՞նչ եք անելու համերգից հետո:
-Հետո՞, գնալու ենք տուն,- պատասխանեցինք մենք:
Պարզվեց՝ շփվող աղջիկը մեզ իրենց հետ ինչ-որ տեղ էր հրավիրում: Մենք ծիծաղելով հրաժարվում էինք, երբ ականջիս հասան քաղցր բարբառային հնչյուններ:
-Հիմի էսքան պտի սպասե՞նք:
-Հա, հա, Յուր:
-Բա ո՞ւր են էդ նստածները:
Նստածները հենց մեր դիմաց էին: Ես դեռ փորձում էի գուշակել, թե լսածս ինչ բարբառ էր, երբ նստած տղայի օձիքից բռնեց մի մեծ ձեռք: Յուրան բարձրահասակ և ուժեղ տղա էր: Նստածները կանգնեցին:
-Լավ, դե, էրեխեք ջան, ես գնամ, վերջ, մեկ ա ինձ երևալու ա,- հրաժեշտ տվեց Յուրան հատուկ շեշտադրությամբ և գնաց:
-Ծարավ եմ,- նորից բողոքեց Դիանան:
-Մի խելացի մարդ դեռևս մեզ մոտ քեզ ասում էր, չէ՞, արի ծամոն առնենք, իսկ դու նենց էդ մարդու ձեռքից բռնեցիր ու վազեցիր դեպի ավտոբուսը, ոնց որ վերջինն էր:
-Ծամոնն ի՞նչ:
-Ծարավը վերացնում ա,- բացատրեցի ես:
Մեկ այլ ձեռք մեզ ծամոնի տուփ մեկնեց:
-Մարդիկ ինչ բարի են էսօր, ուրախացանք ես ու Դիանան:
-Անձրև, Դինա, անեծքդ տեղ հասավ:
-Ես սիրում եմ անձրև,- ուրախ պատասխանեց Դիանան:
-Հա, ես էլ, բայց հիվանդանալու հեչ հավես չունեմ:
-Հա լավ, չես հիվանդանա,- ուրախ-ուրախ ինձ համոզում էր Դիանան:
-Գրիպս սկսեց,- հայտարարեցի ես պայուսակիս մեջ անձեռոցիկ փնտրելով, որն անհետացել էր:
Հետևից իմ տեսադաշտ ներխուժեց անձեռոցիկի տուփ բռնած մի ձեռք:
-Չէ, մարդիկ էսօր անհավանական բարի են, շնորհակալ եմ շատ,- ժպտացի ես:
Որոշ տեղեր անձրևանոցներ բացվեցին:
-Ժողովուրդ, ձգեցինք մինչև ժամը վեցը,- լսվեց հեռվից ինչ-որ ուրախ բացականչություն:
-Ոնց որ ֆիզիկայիս պարապմունքը լինի,- բողոքեց մի տղա,- կես ժամը մեկ մի րոպե ա անցնում:
-Զոնտիկ հեռացիր, զոնտիկ հեռացիր, զոնտիկ հեռացիր…
Ես մի պահ ժպտացի, հետո նայելով թաց մազերիս, միացա խմբին:
-Զոնտիկ հեռացիր, զոնտիկ հեռացիր:
Եթե թրջվել, ուրեմն բոլորով:
-Ժողովուրդ, համերգը որ սկսվի, կփակենք զոնտիկները:
Բայց ամբոխը չի լռում:
-Զոնտիկ, հեռացիր…
-Երեխեք, ո՞վ ա սոված:
-Ես…
-Ախպերս պանիրո՞վ, թե՞ մսով՞:
-Կապ չունի:
Բուտերբրոդը փոխանցում ենք տիրոջը:
-Սիսթեմ, սիսթեմ, սիսթեմ…
-Դին, սիրտս գնալով ավելի արագ ա խփում,- հուզված ասում եմ ես:
-Իմն է՜լ:
-Կես ժամ մնաց ժողովուրդ, ավելի բարձր ենք գոռում:
-Կես ժամն ի՞նչ ա փոխում, եկեք, էլի, Սերժ, էլ համբերել չի լինում:
-Կես ժամ սպասել ենք, էսքան էլ կսպասենք,- վստահ ասում եմ ես:
-Ուզում էիր ասել էսքան սպասել ենք, կես ժամ էլ կսպասենք:
-Բա ես ի՞նչ ասեցի… Ուֆ, արդեն բառերը խառնում եմ, մի խոսքով՝ կսպասենք,- ասում եմ ես ու փայլող աչքերով նայում հրապարակի ժամացույցին…
Հիմա չեմ էլ կարողանում հիշել, թե 3 ու կես ժամ անշարժ կանգնած ինչ արեցինք, բայց սպասեցինք: Սպասեցինք ու արժեր: Էն էլ ո՜նց արժեր: