Երբ փոքր էի, սովորություն ունեի պառկել տատիկիս գիրկն ու լսել անսահման բարի ձայնով պատմած նրա հեքիաթները։ Ամենից շատ յասամանե դիմանկարն էի սիրում, բայց դա հեքիաթ չէր։

Աղոտ եմ հիշում, թե ինչ էր պատմում, բայց երբեք չեմ մոռանա պատմելու ընթացքում ժպիտից առաջացած փոսիկները։ Չէ, կներեք դա ժպիտից չէր, ես էլ չգիտեմ` ինչից էր, բայց տատիկիս յուրահատուկ էր դարձնում։ Երևի կյանքի դժվարություններից էր։ Եվ չնայած այդ ամենին ու նրա ծնկների սաստիկ ցավին, երբեք չդադարեց իր գրկում պառկած թոռնուհուն հեքիաթներ պատմել։ Տատիկս էլ իմ հեքիաթն էր, առեղծվածներով լի հեքիաթը։ Դա երևի միակ հեքիաթն էր, որ կուզեի անվերջ շարունակվեր։

Բայց ամեն հեքիաթ իր վերջն ունի. մեկը` լավ, մեկը` վատ։ Իմ հեքիաթն այդպես էլ անավարտ մնաց, թողեցի մանկությանս գունավոր էջերում ու համարձակություն չունեցա շարունակելու: Ախր, գլխավոր հերոսուհիս հետս չէր գալու, իսկ դժբախտ վերջաբանը ինձ համար չէր։ Երևի ես էլ կորցնելուց հետո հասկացա, թե ինչ կարևոր էր նա իմ կյանքում։ Ու մենք բոլորս էլ կորցնելուց հետո ենք արժևորում մեր ունեցածը։

Չգիտեմ էլ, հիմա թոռնիկներին հետաքրքրո՞ւմ են տատիկների հեքիաթները։ Երևի չէ։ Հիմա համացանցը ամեն ինչ կարգավորում է։ Խաղեր, երգեր, հեքիաթներ, գրքեր։ Ամեն ինչ պարփակված է փոքրիկ սարքի մեջ ու մեզ ստիպում է մոռանալ իսկական մարդկային շփումը։ Հիմա բարեկամներին էլ կարող ես մեկ զանգով տեսնել, հարցնել` ինչպես են, և ամեն ինչ իդեալական կլինի։ Ժամանակի ընթացքում սկսում ենք մոռանալ իրական երջանկությունը, դե հա, քիչ-քիչ ռոբոտներ ենք դառնում։ Իսկ ես, ես կպատմեմ յասամանե դիմանկարը բոլորին, որը պատմում էր աղջկան կորցրած ծերունու մասին, ով մինչև վերջին շունչը յասամանից աղջկա դիմանկարն էր պատրաստում։ Ցավոք, վերջում ծաղիկները թոշնել էին, ինչպես ծերունու տանջանքից թառամած դեմքը։ Իսկ տատիկիս միշտ կպահեմ իմ հեքիաթում, հեռախոսներից ու ամեն ինչից զատ` իմ մանկության պայծառ էջերում, իր մեղմ ձայնով և դեմքին հայտնված տարբերվող փոսիկներով։