Աստղիկ Առուշանյանի բոլոր հրապարակումները

Յասամանե դիմանկարը

Երբ փոքր էի, սովորություն ունեի պառկել տատիկիս գիրկն ու լսել անսահման բարի ձայնով պատմած նրա հեքիաթները։ Ամենից շատ յասամանե դիմանկարն էի սիրում, բայց դա հեքիաթ չէր։

Աղոտ եմ հիշում, թե ինչ էր պատմում, բայց երբեք չեմ մոռանա պատմելու ընթացքում ժպիտից առաջացած փոսիկները։ Չէ, կներեք դա ժպիտից չէր, ես էլ չգիտեմ` ինչից էր, բայց տատիկիս յուրահատուկ էր դարձնում։ Երևի կյանքի դժվարություններից էր։ Եվ չնայած այդ ամենին ու նրա ծնկների սաստիկ ցավին, երբեք չդադարեց իր գրկում պառկած թոռնուհուն հեքիաթներ պատմել։ Տատիկս էլ իմ հեքիաթն էր, առեղծվածներով լի հեքիաթը։ Դա երևի միակ հեքիաթն էր, որ կուզեի անվերջ շարունակվեր։

Բայց ամեն հեքիաթ իր վերջն ունի. մեկը` լավ, մեկը` վատ։ Իմ հեքիաթն այդպես էլ անավարտ մնաց, թողեցի մանկությանս գունավոր էջերում ու համարձակություն չունեցա շարունակելու: Ախր, գլխավոր հերոսուհիս հետս չէր գալու, իսկ դժբախտ վերջաբանը ինձ համար չէր։ Երևի ես էլ կորցնելուց հետո հասկացա, թե ինչ կարևոր էր նա իմ կյանքում։ Ու մենք բոլորս էլ կորցնելուց հետո ենք արժևորում մեր ունեցածը։

Չգիտեմ էլ, հիմա թոռնիկներին հետաքրքրո՞ւմ են տատիկների հեքիաթները։ Երևի չէ։ Հիմա համացանցը ամեն ինչ կարգավորում է։ Խաղեր, երգեր, հեքիաթներ, գրքեր։ Ամեն ինչ պարփակված է փոքրիկ սարքի մեջ ու մեզ ստիպում է մոռանալ իսկական մարդկային շփումը։ Հիմա բարեկամներին էլ կարող ես մեկ զանգով տեսնել, հարցնել` ինչպես են, և ամեն ինչ իդեալական կլինի։ Ժամանակի ընթացքում սկսում ենք մոռանալ իրական երջանկությունը, դե հա, քիչ-քիչ ռոբոտներ ենք դառնում։ Իսկ ես, ես կպատմեմ յասամանե դիմանկարը բոլորին, որը պատմում էր աղջկան կորցրած ծերունու մասին, ով մինչև վերջին շունչը յասամանից աղջկա դիմանկարն էր պատրաստում։ Ցավոք, վերջում ծաղիկները թոշնել էին, ինչպես ծերունու տանջանքից թառամած դեմքը։ Իսկ տատիկիս միշտ կպահեմ իմ հեքիաթում, հեռախոսներից ու ամեն ինչից զատ` իմ մանկության պայծառ էջերում, իր մեղմ ձայնով և դեմքին հայտնված տարբերվող փոսիկներով։

Astxik Arushanyan

Սերուկները tik tok-ից

Արդեն մի քանի տարի է, ինչ tik tok հավելվածը լայն տարածում ունի ինչպես փոքրիկների, այնպես էլ մեծերի շրջանում։ Tik tok-ը հարթակ է, որտեղ մարդիկ կարող են դրսևորել իրենց յուրովի, ինչու չէ, նաև ճանաչում ունենալ։ Այսօրվա իմ հարցազրույցը տեղի կունենա tik tok-ում բավականին մեծ լսարան ունեցող երկվորյակ քույրերի` Լաուրայի և Մելանյայի հետ։

- Ձեզնից ո՞վ է մեծը, և եղել են դեպքեր, երբ  դուք շահարկել եք այդ փաստը։

Լաուրա. – Մեծը ես եմ, ընդամենը 5 րոպեով։ Երբեմն եղել են դեպքեր, երբ երեսով եմ տվել, շահարկել եմ  բայց ոչ միշտ, երևի փոքր ժամանակ այդքան չէի շահարկում, ինչ հիմա` մեծ տարիքում։ Ավելի ճիշտ, սկսել եմ շահարկել կատակելով, խոսքի մեջ։

- Երբևէ եղե՞լ են դեպքեր, երբ  բարեկամները շփոթել են, և եթե այո, կպատմե՞ք որևէ զավեշտալի դեպք։

Մելանյա.- Բնականաբար նման դեպքեր շատ են պատահել, ասեմ ավելին, նույնիսկ հայրիկն է շփոթում։ Եղել է դեպք, երբ հայրիկը ինձ շփոթելով Լաուրայի հետ, անընդհատ իր նշանածից էր հարցնում, և միայն վերջում իմացավ, որ ես Լաուրան չեմ։ Իրականում մեր ծնողները մեզ չեն շփոթում, միայն վերջերս հայրիկն է սկսել շփոթել։ Դպրոցական տարիներին ընդհանրապես չեն տարբերել։

-Իսկ եղե՞լ են դեպքեր, երբ մի քույրը մյուսի փոխարեն դասի գնա, կամ ինչ որ գործ անի։

Մելանյա. – Մեկ մեկ եղել է, երբ քրոջս փոխարեն ինչ որ գործ եմ արել, վերջում նոր ասել եմ դրա մասին։ Իսկ դպրոցի հետ կապված նման դեպքեր չեն եղել։ Անկեղծ ասած, էությամբ շատ անկեղծ մարդիկ ենք:

Լաուրա. – Միայն մի դեպք պատմեմ: 2-րդ թե 3-րդ դասարանում, չեմ հիշում, փորձեցինք մեր դասվարին խաբել, և իհարկե դա ստացվեց։ Փոխեցինք մազակալները և կոշիկները ու ներկայացանք դասի։ Ու քանի որ քույրս ավելի լավ էր սովորում, քան ես, իմ փոխարեն նա բարձր գնահատական ստացավ, իսկ ես նրա փոխարեն ցածր։ Ամեն բան շատ լավ էր ընթացել, մինչև որ դասընկերները չմատնեցին, ու երկուսս էլ 2 ստացանք:

- Իսկ կա՞ն բնավորության գծեր, որ երկուսիդ մոտ էլ նույնն է։

Մելանյա. – Երկուսս էլ նեղացկոտ ենք, շատ նուրբ սիրտ ունենք, հուզվողինչու չէ, նաև  համառ ու հպարտ ենք։ Հորոսկոպով առյուծ ենք և դրա հետ ենք կապում բնավորության գծերը, բայց նաև էնպես չի, որ շատ ենք հավատում, ուղղակի «առյուծական» բնավորություն ունենք։

- Ինչպե՞ս ստեղծվեց tik tok հավելվածում հոլովակ նկարելու գաղափարը։

Լաուրա. – Հավելվածը բացել ենք հունվարի 7-ին  Մելանյայի ցանկությամբ։ Քանի որ փոքրն է և շատ աշխույժ, անընդհատ ասում էր` բեր բացենք tik tok, բայց քանի որ մի փոքր փակ բնավորություն ունեմ, չէի ցանկանում գրանցվել։ Ուղղակի զբաղվելու համար էինք հոլովակներ նկարում։ Հոլովակը ընթացքում ունեցավ 2.300.000 դիտում, որի շնորհիվ ունեցանք թե հայ և թե օտարերկրացի հետևորդներ։ Հոլովակում ներկայացված էր քույրերի սերն ու կապվածությունը իրար նկատմամբ։

- Ինչու՞ Tarmela- twins: Ինչո՞վ է պայմանավորված հետևորդների «բարուկներ» անվանումը։

Լաուրա. -Երբ հավելվածը բացեցինք, անունը արդեն Մելանյան որոշել էր, և ինձ նույնպես դուր եկավ։ Իսկ հետևորդներին «բարուկներ» անվանելը իմ միտքն էր։

-Tik tok հավելվածում այն մարդիկ, ովքեր բավականին հայտնի են, ունեն մի հոծ բազմություն, ովքեր անընդհատ չարախոսում և վատաբանում են։ Եղե՞լ է այնպիսի օր, երբ պարզապես ուզեցել եք հեռանալ։

Մելանյա. – Այդպիսի դեպք դեռևս չի եղել։ Կառանձնացնեմ մի դեպք, երբ ուզեցել ենք հեռանալ մեր ցանկությամբ։ Եկավ ժամանակ, երևի բոլոր տիկտոկերների մոտ դա եղել է: Պատերազմն էր, որ ստիպեց բոլորիս ուղղակիորեն սիրտ ու հոգի չունենալ հոլովակ նկարելու։ Մենակ այս դեպքն էր։

- Նշեցիք պատերազմի մասին, կուզեի իմանալ ի՞նչ փոխվեց ձեր կյանքում պատերազմից առաջ և պատերազմից հետո։

Մելանյա. – Պատերազմից առաջ կենսուրախ էինք, իսկ պատերազմից հետո կյանքը բառիս բուն իմաստով մեռնում է։

Լաուրա. – Պատերազմից հետո սկսեցինք մտածել, որ այս կյանքը, եթե իրենք նվիրեցին մեզ իրենց կյանքով, ուրեմն մենք այնպես պետք է ապրենք, որ նրանք վերևից տեսնելիս հպարտանան։ Մենք ինքներս մեր մեջ հպարտանանք, որ իզուր չենք ապրում, կանք, գոյություն ունենք։ Պիտի ապրենք այնպես, որ չափսոսանք մեր ապրած կյանքը։

- Եվ վերջապես, եթե հնարավորություն ունենայիք փոխել ինչ որ բան, ո՞րը կլիներ դա։ 

Լաուրա. – Մարդկանց մեջ նկատել եմ շատ չարություն մեկը մյուսի հանդեպ։ Կցանկանայի դառնային ավելի բարի, կամեցող։

Մելանյա. – Ուզում եմ, որ ամեն մարդ իր կյանքով ապրի և ոչ ոքի չհետաքրքրի, ով ինչպես է ապրում, ինչ է անում առհասարակ։ Շատ քննադատող ազգ ունենք։ Հենց  tik tok-ում շատ եմ նկատել, որ մեկը մյուսին անընդհատ կծում է, վիրավորում։ Դա տգեղ է դիտել։ Իսկ երբ գիտակցում ես, որ նա քո ազգից է, ավելի ես վատ զգում։

Կյանքը պատերազմի օրերին

2020թ. Սեպտեմբերի 27։ Առաջին հայացքից սա էլ պետք է մնացած օրերի նման լիներ, բայց չէ` պատերազմ էր։ Մի ողջ հայ ժողովուրդ հեռուստացույցների առաջ գամված լուրի էին սպասում։ Ոմանք ցավով կարդում էին զոհվածների անունները, մտքում աղոթք մրմնջում, որ հանկարծ իրենց եղբոր կամ որդու անունները չկարդան։ Ոմանք էլ հեռախոսները ցած չէին դնում` ամեն վայրկյան զինվորի զանգի էին սպասում, ու կապ չունի, որ դա մի քանի վայրկյան էր լինելու։ Ես էլ բացառություն չէի։ Եղբորս զանգին էի սպասում։ Չնայած այդ ամենին, թիկունքը ամուր էր։ Արվեց ամեն ինչ հողը պահելու համար։ Տղաները, որոնցից շատերը պատմության դասերին ներկա չէին եղել, այսօր դարձան մեր պատմության շարունակողը։ Տղաները կռվեցին հանուն հողի։ Չէ, կներեք, դա լոկ հող չէր, դա մենք էինք, մեր պատմությունը, մեր զոհված տղաները։

Ավարտվեց պատերազմը, տվեցինք հողերը, շարունակեցինք ապրել ու հաշտվել մեր կորցրածի հետ։ Շարունակեցինք ապրել, ոչ միայն մեր կյանքը, այլ նաև 5000 երիտասարդներին, ովքեր զոհվեցին հանուն մեզ։ Շարունակեցինք ապրել` գնահատելով մեր կյանքը, որ անիմաստ վատնում էինք, առանց ինչ որ նպատակի ձգտելու։

Ինչպես բոլորին, պատերազմն ինձ էլ փոխեց։ Սկսեցի վախենալ կորցնելուց։ Ու հա, ինչից որ շատն ես վախենում, կատարվում է։ Կորցրեցի դպրոցիս ու դասարանիս լուսավոր տղային` հերոս Արտակին։ Մի ժամանակ, երբ դասարանիս մասին էի խոսում, միայն ժպիտ էր դեմքիս, իսկ հիմա արցունքներս հազիվ եմ զսպում։

Ցավոք, միայն կորցնելուց հասկացա, թե ինչ մեծ դեր ունեն մարդիկ մեր կյանքում։ Պատերազմը ստիպեց ինձ սիրել, գնահատել շուրջս կատարվող ամեն մի մանրուք։ Բայց նաև ստիպեց ատել։ Ատել մարդկանց, ովքեր չսովորեցին ճիշտ սգալ իրենց վիշտը, չսովորեցին, որ Եռաբլուրը եկեղեցու նման սուրբ է և այնտեղ ասված ամեն վիրավորանք ոճիրից էլ սարսափելի է։ Ատեցի նրանց, ովքեր և պատերազմից առաջ, և պատերազմի ընթացքում նույն սրիկան էին և շարունակում են նույնը մնալ։

Իսկ եղբայրս, ով դեռ ծառայում է և կշարունակի ծառայել, հպարտ է, որ հայոց բանակի զինվոր է։ Իսկ մենք պետք է ապրենք արժանապատիվ հանուն 5000 և ավել զինվորների, հանուն նրանց չապրած կյանքի։