Լուսնի լույսով էինք լուսացնում։
Մեկ` դըմփ, երկու` դըմփ, երեք` դըմփ, ու երբ դադարում էր դմփալ, միանգամից հայտնվում էի տանը՝ տաք, կուշտ, ուրախ, անհոգ։ Մորս մոտ նստած էի՝ հենց նոր սիրածս թխվածքը թխած տաք ձեռքերը բռնած, բայց… Մի պահ, հենց նայում էի վերև, էլի նույն սառած տանկս էր, ես էլ նստած էի սառը գետնին՝ գիշերվա սառնությունը հավաքած զենքը բռնած։
Սառնությունը երևի զգոնություն էր հաղորդում, բայց միևնույն ժամանակ կտրում էր մեզ մեր տներից, մեր հույսերից, մեր ճանապարհներից։ Երբ ընկերոջս՝ մեր տանկի մեխանիկին, ասում էի` տեսնես վերջը ողջ կմնա՞նք, ասում էր. «Մեր վրա ատոմային ռումբ էլ ընկնի, ողջ ենք մնալու, չմտածես»։
Ու այդպես էլ եղավ. երկուսս էլ փրկվեցինք։ Փրկվեցինք մի քանի ժամերի տարբերությամբ: Ես նրան վերջին անգամ տեսա վիրավորված, իսկ հետո արդեն հիվանդանոցում՝ իմ կողքին նստած։
Երևի հավատը փրկեց մեզ: Հավատում էինք, որ մի քանի օրից վերջանալու է, ու ամեն մեկս գնալու ենք մեր ճանապարհով։
Վերջացավ: Ու ամեն մեկս գնացինք մեր ճանապարհով։ Ոմանք ստանձնեցին հավերժ ճամփորդի պաշտոնը, ոմանք էլ արդեն հասել են ճանապարհի վերջին։ Ես էլ դեռ գնում եմ, գնում եմ, որ գտնեմ այն, ինչի համար ճանապարհ եմ ընկել։
Աստված օգնական բոլորիս։