Երբևէ լսե՞լ եք, որ ասում են՝ վանաձորցի երեխաները արևը քառակուսի են նկարում, որովհետև գրեթե երբեք չեն տեսել։ Ճիշտ են ասում։ Վանաձորում ամառն ունի 2 ամիս, որովհետև օգոստոսին արդեն աշուն է։ Ու չնայած, որ ես աշունն ու իր հետ եկող հետևանքները ( ցուրտ, մշուշ, ամպ, թախիծ անհուն, տխրանք հեզ) չեմ սիրում, էս օգոստոսին սկսեցի նորից սիրել Վանաձորը։ Ու օգոստոսներն ինձ միշտ ստիպում են սիրել Վանաձորը, էս մռայլ, բայց ջերմ քաղաքը։

Երբ ինձ հարցնում են, թե ինչին կամ ում եմ շնորհակալ, պատասխանում եմ` ծնողներիս ու Վանաձորին։ Այդ քաղաքը, ինչպես ծնողներս, իմ կայացման, բնավորության մեջ մեծ հետք է թողել։ Մենք մեծացել ենք իրար հետ, հասունացել, հազար կարծիք ու մտածելակերպ փոխել։ Ու ժամանակի ընթացքում փոխվել է նաև իմ վերաբերմունքը Վանաձորի հանդեպ։ Սկզբում չէի սիրում, չէի ընդունում, հետո, ինչպես միշտ է լինում սենց դեպքերում, երբ սկսեցի ավելի լավ հասկանալ իրեն, սիրեցի էդ քաղաքը՝ անվերջ ու միշտ։ Երևի դեռահասական ծայրահեղությունների շրջանն էր պատճառը, որ հնարավորինս վանում էի քեզ ինձնից ու ինձ փակ պահում։ Բայց հետո դու ինձ սովորեցրիր սիրել ընկերներիս, ընկերներս էլ սովորեցրին սիրել քեզ։ Նրանք չլինեին, ես երևի էդպես ծայրահեղ դեռահաս էլ կմնայի։

Մենք իրար հետ հեղափոխություն արեցինք՝ իմ ներսում, քո ներսում, մեր կառավարության մեջ։ Երկուսս էլ ներամփոփ էինք, «անձրևոտ», չշփվող, մի փոքր երկչոտ (գիտական֊գրական տերմիններով ասում են «ինտրովերտ» ), իսկ հիմա… Հիմա ամեն ինչ ուրիշ է։ Երկուսս էլ ավելի համարձակ ենք, «արևոտ», պատրաստակամ ավելի նորն ու լավը ընդունելուն։ Ցավոք, ես հիմա պետք է տեղափոխվեմ էն քաղաք, ուր միշտ ուզել եմ քեզնից փախչել (հիմա չեմ ուզում)։ Բայց ուրախ եմ, որ քեզ լքում եմ էս դրական ու բարի նոտայի վրա։

Հաջող, Վանաձոր։ Հուսով եմ՝ էն ծանոթ֊բարեկամներից չենք լինի, որ իրար տեսնելիս ասում են՝ ես քեզ չհիշեմ, դու ինձ չես հիշի։ Հուսով եմ՝ ամեն անգամ գրկաբաց կդիմավորենք իրար ու շատ ջերմ հաջող կանենք՝ նորից տեսնվելու ակնկալիքով։

Կարոտելու եմ ես քեզ ու բոլորին, բայց ինչ արած, մնաս բարով։

Գարունը վերջապես եկավ: Եվ իմ տրամադրությունը փոխվում է այնքան հաճախ, ինչքան եղանակը՝ գարնանը: Այն կարող է լինել և՛ արևային, և՛ անձրևային միաժամանակ: Այդ պահին հոգնածությունս և հուսահատությունս փորձում եմ ծածկել վերմակով, և հանկարծ կասկածներս թակում են սենյակիս դուռը, առանց հրավերի սպասելու` միանգամից բացում այն, մտնում ներս և տեղավորվում կողքիս:

Սկսում եմ մտածել ամեն հնարավոր և անհնարին բաների մասին, որոնք, միգուցե, կլինեն ապագայում: Անընդհատ մտահոգություններ ու վախեր են առաջանում ընտրածս մասնագիտության, իմ կարողությունների և ապագայի վերաբերյալ: Սարսափելի են նաև այն մտքերը, որոնք դրդում են մտածել, որ ինձ շրջապատող բոլոր մարդիկ կեղծ են և ժամանակավոր: Սակայն այդ պահին գորշ ներկված ամպերի տակից արևն իր լուսավոր շողերն է անցկացնում պատուհանիս միջով և գցում աչքերիս վրա՝ ծակծկելով դրանք։ Եվ այդ անսպասելի ծակծկոցները կարծես ուզում են հիշեցնել, որ դրսում գարուն է, կյանքը վերակենդանացնող և հուսադրող գարուն:

Կարծես պատահաբար հիշում եմ այն վաղուց հետին պլան մղված փաստը, որ ես ընդամենը 16 տարեկան եմ, և սա ինքն իրեն փնտրելու, փոխելու և ուղղակի ապրելու տարիքն է: Գնում եմ դռան մոտ, բացում այն և սաստող հայացքով նայում իրենց ինչպես տանը զգացող կասկածներիս և դուրս հրավիրում նրանց: Դե, ուրիշ անելու բան չունեն, գլխիկոր հեռանում են: Մոտենում եմ պատուհանին և շնորհակալություն հայտնում ծաղկող գարնանն ու ջերմացնող արևին ինձ հիշեցնելու համար, որ անմիտ ու տանջող կասկածների դիմաց դուռն ամենաուժեղը պետք է «շրխկացնել» և այդ պահին չմտածել քաղաքավարության կանոնների մասին։