Մամիկոն Կիրակոսյանի բոլոր հրապարակումները

IMG_5335-1024x682

Այս գիշեր քնել չի լինի

Երբ փորձում ես քնել, բայց իրար հերթ չտվող կրակոցներ ես լսում, հետո շանդ անհանգիստ հաչոցը, հասկանում ես, որ այդ ամենը երևի ինչ-որ բան է նշանակում։ Փորձում ես ուղղակի չֆիքսել, չպատկերացնել, որ ամեն կրակը մի ուղղություն ուներ, բայց ուղղակի պատահմամբ չստացված էին։  Ստիպված հեռախոսդ ես ձեռքդ առնում, այստեղ էլ Բաքվի զանգվածային ցույցերն են, գլուխ կտրելու ու Երևանում թեյ խմելու կոչերը։ Ուղեղումդ իրար հերթ չտվող մտքեր են հղանում այն հարցի շուրջ, թե ինչքան կենդանանման, ոչ մարդկային ու ագրեսիվ կարող է լինել մարդը։

Սմբատը համաքաղաքացիս էր՝ պատմության ուսուցչուհուս փոքր որդին։ Ամեն պատմության դաս գոնե շաբաթական 2 անգամ Սմբատի մասին պատմություններով էր սկսվում։ Ամեն դեպքում սիրով էինք լսում, թե ինչ երազանքեր ունի Սմբատը, ինչ է սիրում ուտել, ինչ արժեքների կրող է, ինչքան է սիրում իր մորը՝ ընկեր Գաբրիելյանին, ու թե ինչ կենցաղային հարցերի շուրջ է սիրում քննարկումներ անել։ Երբեմն կարոտում էինք այդ պատմությունները, դե, լինում էին դեպքեր, երբ ընկեր Գաբրիելյանը չէր գալիս, կամ մի քիչ ընկճված էր լինում, մեկ-մեկ էլ՝ Սմբատից նեղացած, բայց գիտեինք, որ մեկ է՝ սպասում է Սմբատի զանգին։

Ամեն զանգելուն պես ներողություն կխնդրեր, խորը ժպիտով կվերցներ հեռախոսը ու կասեր․ «Հա՞, Սմբո ջան»։ Սմբատով թե՛ ինքն էր հպարտանում, թե՛ մենք։ Անկեղծ ասած՝ կապվել էինք Սմբատի, իր պատմությունների, ունեցած հաջողությունների հետ։ Ննջիր հանգստությամբ։

mamikon kirakosyan

Շատ մի՛ ատիր, սիրել կա

Բազմազանության ընկալումները բոլորիս մոտ տարբեր են։ Մենք լույս աշխարհ ենք գալիս առանց որևէ ընտրություն կատարելու։ Մենք չենք ընտրում թե որտեղ, ումից ու երբ ծնվենք։ Չենք ընտրում մեր մաշկի գույնը, սեռը, աչքերի գույնը, մազերի գանգուր կամ ուղիղ լինելը։ Որոշ ընտրություններ բնությունը արդեն կատարել է մեր փոխարեն, որի դեմ պայքարելու, հանդգնելու, կռվելու կամ բողոքելու կարիք բացարձակապես չկա։ Ամեն բան երբևէ այսքան ներդաշնակ ոչ ոք չէր ստեղծել։ Ոչ ոք մեղավոր չէ, որ բնությունը քեզ այդպիսին է ստեղծել, ինձ՝ այսպիսին։ Բնության այս օրենքը չխախտելու համար մեկս մյուսին ուղղակի սիրել ու ընդունել է պետք։ Դե, իհարկե, խախտողները կհայտնվեն, բայց միգուցե բնությունը իրենց էլ այդպիսին է ստեղծել։ Բնությունը ինձ հանդուրժող ու անգամ ինձ չսիրողին սիրող է ստեղծել, բայց ի՞նչ մեղավոր է ինձ չսիրողը, երբ հնարավոր է, որ իրեն էլ ուղղակի այդպիսին է ստեղծել։ Ասեցի, չէ՞, մենք ուղղակի բազմազան ենք, բոլորս էլ մարդ ենք, բայց տարբեր արժեքներ, մաշկի գույներ, սեռեր, տաղանդներ, մեզ բաժին հասած հնարավորություններ ու զգացմունքներ ենք կրում մեր մեջ։ Ոչ ոք երբևէ չի կարող տեսնել, թե ինչքան բազմազան ենք մենք՝ մարդիկս, կամ ուղղակի բազմազանության շատ տեսակներ կան, կամ էլ դա խիստ անձնական է։ Եկեք սիրենք իրար՝ ինչպիսին կանք։ Եկեք կոտրենք մարդկությանը բաժին հասած ամենամեծ ու կործանիչ կարծրատիպը։ Վերջ ի վերջո, մարդ ենք, չէ՞։