16 տարեկան աղջիկ, չգիտեմ ինչ անուն ունի, անունը կարևոր չի։ Մեր իրականության մեջ, մեր մոռացված գյուղերում մարդու անունը, զգացմունքները ու կարիքները կարևոր չեն։

Մենք մի իրականության մեջ ենք, որտեղ շատերի համար նորմալ է 16 տարեկանում ամուսնանալը։ Սա ահավոր ցավոտ թեմա է։ Սա հնարք է երեխեքից արագ ազատվելու, վզին գցած պարանն էլ հանելու ու դեն նետելու։

Մադլենը 12 տարեկան մի աղջիկ էր, ով սոցիալական հարցում իրականացնելու ժամանակ փորձում էր օգնել ու շրջել գյուղով ինձ հետ։ Ես ուրախ եմ, որ մեզ հետ ապրող մադլեններ կան։ Մադլենի համար աննորմալ երևույթ էր իր քրոջ 16 տարեկանում ամուսնանալը։ Ոստիկան դառնալ էր երազում, անարդարություններ չէր սիրում, նեղվում էր, երբ ինձ վատ ապրող ընտանիքի տուն էր ուղեկցում։ Ասում էր՝ սիրում եմ գյուղս, ամեն բան անելու եմ գյուղիս համար։ Ու թեև Մադլենի ոտքերը, որոնք փոշուց սևացել էին, խոսում էին չհանձնվելու ու իրենից փոքր 5 եղբորը ու 2 քրոջը հոգ տանելու մասին։ Մադլենի մաշված հողաթափերը ու մոր չափից դուրս նորմալ կոշիկները տարածաշրջանում առկա անմարդկային ու ստորացնող իրավիճակի մասին էին պատմում։

Չէ՛, Հայաստանում ոչինչ լավ չի, չէ՛, Հայաստանում մարդիկ մարդ չեն, ու չէ՛ ,Հայաստանում փառահեղ արժեքները կարևոր էլ չեն. մարդիկ ուղղակի վախենում են քնել, աչքերը փակել, որովհետև մի օր սովից կանգ կառնեն։

Մարդիկ մարդ չեն, մենք էլ իրենց հետ: Մենք երբեմն զուրկ ենք մարդկային ամենահասարակ ապրումակցումից։

Մադլենի ընկերը քամին էր, որ բաց պատուհանով տուն էր մտնում, մեկ էլ Սամոն, որ դեռ չէր խառնվել մարդկային արջի ցեղերին, դեռ չէր հասկացել, որ ստամոքսում թանկ ուտելիքն է կարևոր ու մեկ էլ անճաշակ, բայց բրենդային խանութից առած ռոկոկո վերնաշապիկը։