Նյարդայնանում եմ։ Տասներկու օր է, ինչ նյարդայնանում եմ։ Ամեն անգամ բացել բնակարանի դուռը, դուրս գալ, կողպել դուռը, զբոսնել (անընդհատ նույն վայրերով), հետո նորից բացել դուռը, կողպել, գնալ պատշգամբ, նայել զգեստապահարանին․․․ Նյարդայնանում եմ։ Կյանքը չի փոխվում, ոչինչ չի փոխվում, հաջորդող տասներկու օրերին էլ չի փոխվելու։ Մարդիկ էլ չեն փոխվում, կարծես ստիպում են իրենց չփոխվել, արդեն անհույս է։ Մտածում են նույնը, գողանում են մտքերը, կարծիքները, բոլորով ստեղծում են մի մեծ գունդ կարծիք, որը փաթաթում են իրենց հաջորդների պարանոցներին։
Ու ես ազատվում եմ կապանքներից՝ կտրելով, վազում եմ հեռու, բայց միևնույն է, ոչինչ չի փոխվում, հաջորդող տասներկու օրերին էլ ոչինչ չի փոխվելու։