Դավիթ Շահբազյանի բոլոր հրապարակումները

davit shahbazyan

Մեր դիրքի փոքրիկ պաշտպանները

Քոթոն մեր դիրքի միակ շունն է, ամբողջ օրը չկա, բայց հենց սկսում ենք հաց ուտել, մեկ էլ հայտնվում է: Մեզ հետ է նախաճաշում, ճաշում ու ընթրում, իսկ մնացած ժամանակ չկա: Հիմա կասեք` էս ի՞նչ շուն է, մենակ ուտելիս է գալիս, բայց չէ, Քոթոն իրականում ինքն իրեն հարմար դիրք է ընտրել ու մնացած ժամանակ զգոն ու ուշադիր նստած հետևում է անցուդարձին, ու երբ մի անսովոր բան է նկատում, հաչոցով ահազանգում է մեզ, որ ստուգենք: Թե որտեղից է Քոթոն հայտնվել մեր դիրքերում, էդ պատմությունը ես չգիտեմ, բայց մի ավելի սիրուն պատմություն գիտեմ:

Մի օր մեր Քոթոն չի երևում ոչ նախաճաշին, ոչ ճաշին ու ոչ էլ ընթրիքին, ինչը մեզ, իհարկե, անհանգստացրեց: Առանց Քոթոյի ո՞նց հաց ուտենք: Ես ինձ վերապահեցի գնալ ու Քոթոյին գտնել, մի բանով կերակրել: Երկար փնտրեցի, բայց ինչքան էլ տարօրինակ էր, Քոթոն տարածքում չէր… Տխուր լուրը ես պիտի հայտնեի տղերքին:

-Տղեք, Քոթոյին չգտա:

-Հաստատ գայլերն են տարել, – ասաց մեկը:

-Խելքդ են գայլերը տարել, – ասաց մյուսը` հակադարձելով առաջինին, – մի տեղ ընկել քնել է:

Քոթոյին երեք օր չտեսնելուց հետո կարծես թե բոլորը մոռացան նրա մասին, ու այնպիսի տպավորություն էր, թե նա այստեղ  չէր էլ եղել, բայց իմ հոգում դեռ չէր մարել հույսը, որ Քոթոն վերադառնալու է ողջ ու առողջ…

Հուրախություն ինձ` հույսերս արդարացան: Չորրորդ օրը, երբ պառկած էի վրանում, հանկարծ շան ձայներ լսեցի: Դուրս վազելով, տեսա Քոթոյին. ուրախությունը պատեց ներսս, կյանքը վերադարձավ իր նախկին տեսքին:

Անցնելով երկու-երեք շաբաթ` Քոթոյի կրծքերից պարզ դարձավ, թե որտեղ էր կորել այդ երեք օրերը. զուգավորման շրջանն էր: Քոթոն իրեն հարմար զուգընկեր էր գտել ոչ հեռու գտնվող գյուղում ու երևի լավ ժամանակ էր անցկացրել:

Հիմա անցել է արդեն մոտ երկու ամիս, ու Քոթոն մի քանի օր առաջ լույս աշխարհ բերեց միանգամից ութ ձագուկ: Սպիտակ ու սև մորթի տակ թաքնված մեր փոքրիկ քոթոների անմեղ աչքերում շատ բան կարող եք տեսնել:

Հիմա մեր ընտանիքը նոր անդամներով համալրվեց, ու դիրքերում մենք արդեն ավելի շատ ենք:

davit shahbazyan

Մեր սեփական ընտրությունը

Բոլորս էլ կյանքում հաճախ ենք կանգնում ընտրության առաջ, ու հաճախ չենք ընտրում այն, ինչը իրոք մենք էինք ուզում, այլ ընտրում ենք այն, ինչը ուզում են մեր ծնողները, ընկերները, բարեկամները։

Արդյոք ճի՞շտ է դա. հիմա կհասկանանք։
Ավարտվեց 2019-20 ուստարին, և մենք՝ դպրոցը ավարտածներս, դեռ վաղուց կանգնած ենք եղել այդ ընտրության առջև․ արդյոք սովորե՞լ բուհում, թե՞ ոչ, կամ եթե սովորել, ապա ի՞նչ մասնագիտությամբ։ Եվ հենց այս փնտրտուքների ժամանակ է, որ մեր գլխին տեղատարափի նման թափվում են հազարավոր, իբր թե լավ ու բարեսիրտ խորհուրդներ, որոնք ապակողմնորոշելուց բացի ուրիշ ֆունկցիա չեն կատարում մեր կյանքում։
Ամենասարսափելին այն է, երբ մենք, դեռ մեր սեփական ընտրությունը չկատարած, տրվում ենք այդ բազում խորհուրդներից մեկին ու գնում այնտեղ, որտեղ բոլորովին մեզ չէին սպասում, և ահա, խնդրեմ՝ դու չես լինի այն, ինչի մասին երազել ես միշտ։

Մենք սիրում ենք մեր ընկերներին, ծնողներին ու բարեկամներին, բայց մենք ենք ապրելու մեր կյանքը և ոչ թե նրանք, ու եկեք ապրենք այնպես, ինչպես մեր սիրտն ու հոգին են ցանկանում։
Ես կատարել եմ իմ ընտրությունը այնպես, ինչպես իմ հոգին է ցանկացել, վստահ եմ, որ հաջողությունը, նկատելով, որ դեպի իրեն եմ վազում, ինձ ընդառաջ կգա։

davit shahbazyan

Սիրելու արվեստը ու արվեստից բան չհասկացողները

Վերջերս շատ եմ ականատես լինում և ես ինքս նույնպես մասնակցում ռոմանտիզմի և ռեալիզմի ներկայացուցիչների բախմանը, որի պատճառը հիմնականում լինում է «սեր» կոչվող երևույթը։

Քանի որ 17.am-ը հնարավորություն է ընձեռում կիսվել սեփական մտքերով՝հասակակիցներիս շրջանակներում, որոշեցի ներկայացնել տեսակետս։

Հ․Գ․ միտված եմ բախումները մեղմացնելու, այլ ոչ թե բորբոքելու։

Սիրելու արվեստը

Կարծում եմ չկա գեթ մեկ հոգի այս երկրագնդի վրա, որին գոնե մեկ անգամ չի տիրել այդ նվիրական զգացմունքը։ Եվ չեմ կարևորում, թե այդ սերը ինչի կամ ում հանդեպ է տածվել․ գողը սիրում է գողությունը, մանկահասակ երեխան սիրում է սեփական խաղալիքները, հարբեցողը սիրում է խմիչքը, սիրահարը սիրում է իր սիրեցյալին և այդպես շարունակ: Այսինքն, չկա գեթ մեկ բնագավառի ներկայացուցիչ, ում անծանոթ լինի սիրել բառը ու զգացողությունը։

Եվ բոլորի համար իրենց սիրո առարկան նվիրական է և պաշտելի։ Նրանք սիրում են ագահորեն և կյանքն էլ չեն խնայի իրենց սիրո առարկայի համար։

Սիրելը միակ բանն է, որի համար մեզանից ոչինչ չի պահանջվում: Մենք ոչինչ չենք ծախսելու կամ կորցնելու: Մենք լցվելու ենք անսահման բարությամբ, քանզի սերն է ծնում բարություն, և սիրո պտուղներն են ամենաքաղցրը, որը ճաշակելուց զգալու ենք միային բերկրանք և ցնծություն։

Սերն է այն բարձրագույն արվեստը, որին տիրապետում ենք բոլորս, ոմանք նույնիսկ առանց գիտակցելու:

 

արվեստից բան չհասկացողները

 

Ինչու՞ մեղադրել, երբեմն նույնիսկ ծաղրել սիրողին, երբ դուք ինքներդ էլ մի սիրող եք, և այո, իրոք սիրող եք` ինչ-որ մի բնագավառում տածելով ձեր սերը եթե ո՛չ մարդու, ապա հաստա՛տ մեկ այլ երևույթի կամ առարկայի հանդեպ։

Եվ ինչու՞ խուսափել այն արվեստից, որը ի ծնե տրված է բոլորին, ինչու՞ չդառնալ այն արվեստի մի ներկայացուցիչը, որը համամարդկային է ։

Ցավով եմ նշում այն մասին, որ «արվեստից բան չհասկացողները» բավականին շատ են ու ծաղրելով ծաղրում են, բոլոր նրանց,  ովքեր նվիրական կերպով տրվել են այդ գեղեցիկ արվեստին։

Ռենե Դեկարտը ասել է. «Ես մտածում եմ, ուրեմն գոյություն ունեմ», իսկ ես ասում եմ. «Ես սիրում եմ, ուրեմն գոյություն ունեմ»․․․

davit shahbazyan

Մեր գյուղի չոբանն այսօր ես էի

Պապս ասում էր. «Առաջ մինագ չոբաններուն աղջիկ կիդեն. էնոնք հարգվուգ ու փողատեր մարդ էին։ Գինաս հմիգվա պե՞ս է, որ չոբաններուն բանի տեղ չդնին, բալա՛»։ Այս մտքերով էի, երբ հանկարծ մեր գյուղի Հովհաննեսը, որը մի 60-ին մոտ, թիկնեղ, մեծ քթով ու շատախոս տղամարդ էր, գոռաց հետևիցս.

-Տղա՛, իմ ոչխարներին ինչի՞ չես սպասել, չե՞ս տեսնում, որ Հովհաննեսի ոչխարները չկան, ո՞ւր ես դրել գյուլի պես հոտը քշում:

Ես, կարծելով, որ հոտը հավաքվել էր, քշել էի դեպի սարերը, բայց բանից պարզվում էր, որ Հովհաննեսը դեռ իր ոչխարներին չէր խառնել հոտին։ Այստեղից երևում էր, որ ես չոբանությունից գլուխ չեմ հանում։ «Դե, դա էլ է արվեստ»,- ժպտալով մտածեցի ես։

Հովհաննեսի գոռգոռոցներին ես ոչինչ չպատասխանեցի։ Լուռ նրա ոչխարներն էլ խառնեցի մյուսներին և քշեցի սարն ի վեր։ Սարը բարձրանալիս նորից պապիս խոսքերը եկան մտքիս։ Երբ պապս մահացավ, ես 12 տարեկան էի, անցել է արդեն բավականին շատ ժամանակ, բայց ես նրան լավ եմ հիշում։ Քիթը Հովհաննեսի քթի երկու չափին էր, փոքր աչքեր ուներ, մեծ ականջներ, նիհար, միջին հասակի էր։ Բա լավ, ինչո՞ւ էր էն ժամանակ չոբանը ամենապատվավորներից, իսկ հիմա ասում են՝ ամաչելու բան է։ Իհարկե, ես չեմ ամաչում իմ այսօրվա կարգավիճակից, բայց չէի էլ ուզենա ամեն օր լսել Հովհաննեսի գոռգոռոցները ու անցնել էս սարերի ու ձորերի միջով։

«Ամեն աշխատանք էլ իր առավելությունները ու թերությունները ունի,- մտածեցի ես,- կարծում եմ՝ ավելի ամոթալի է տանը ձեռքերը ծալած, սոված նստել, քան զբաղվել ինչ-որ գործով, որը հասարակությունը ամոթալի է համարում»։ Այս մտածմունքների մեջ էի, երբ նկատեցի, որ ոչխարը սարն անցավ. վազեցի նրանց հետևից․․․