Կյանքում կան շատ կարևոր բաներ, որոնց հասնելը շատ հեշտ և շատ դժվար է: Օրինակ, դու ավարտում ես դպրոցը և, ցանկություն ունենալով ուսումդ շարունակել որևէ բուհում, սկսում ես դրա վրա կենտրոնանալ, պարապել օրն ի բուն, որ բարեհաջող հանձնես քննություններդ և ընդունվես: Ինչո՞ւ եմ այս ամենը գրում:

Երբ ես ավարտեցի դպրոցը և ընդունվեցի ՀՊՄՀ բանասիրական ֆակուլտետ, ինձ թե՛ ուսուցիչներս, և թե՛ ծնողներս ասում էին. «Հանկարծ ուսման կեսից չամուսնանաս: Ամուսնանալը միշտ էլ կա, կավարտես՝  նոր»: Իսկ ես ասում էի. «Ի՞նչ ամուսնանալ, ես պիտի ավարտեմ, աշխատանքի տեղավորվեմ` նոր»: Բայց արի ու տես, որ ես իմ խոստման տերը չեղա: Երբ բախտը դուռդ թակում է, չի նայում ոչնչի: Ես երկրորդ կուրսում ամուսնացա: Ամուսնությունիցս անցել է մեկ տարի, և հիմա ունեմ երկու  ամսական որդի: Հիմա ուսումս շարունակում եմ, բայց միշտ մտածում եմ. «Ո՞րն էր ճիշտ. Ավարտեի, նո՞ր ընտանիք կազմեի՞, թե՞… »: Կարծում եմ, կարևոր չէ, թե ինչ կարգավիճակում ես: Կարևորն այն է, որ քեզ գտնես և՛ ուսման մեջ, և՛ ընտանիքում: Երկուսն էլ կարևոր են ինձ համար, սակայն ինչ էլ որ լինի, անկախ նրանից. կավարտես թե չէ, եթե վստահ ես, որ կարող ես երեխաներիդ լավ մարդ դաստիարակել, ուրեմն դու ունես ամենաբարձր կրթությունը:

Այսօր, երբ ծանր օրեր է ապրում մեր ազգը, ես կարծում եմ ամենակարևորը զավակ ունենալն ու զավակ դաստիարակելն է:

Այսօր ամսի 30-ն է, օրը` երեքշաբթի, ժամը` 11:27…: Արթնացա քնից, հագնվեցի, լվացվեցի… Եվ այդպես շարունակ: Վաղը Ամանոր է, և բոլորը նախապատրաստվում են. ոմանք նրբաբլիթներն են փաթաթում, ոմանք դեռ գնումների կեսը չեն արել, ոմանք խմորեղեն են թխում և այլն: Մեկը չկա հարցնի` բա դու (այսինքն, ես) ի՞նչ ես անում: Դե, արդեն ասացի չէ, որ առավոտը վեր կացա ու ընկա կրակը: Մաման, դու մի ասա, գառան կաղապարով տորթ է ուզում թխի: Պահոոո’, դե, Մերի ջաաա’ն, ջանդ յուղի: Մաման արդեն շխկոց-թխկոցը գցել էր, ես էլ ձևացնում էի, իբր քնած եմ: Տեսա, չէ’, չի ստացվում, անաղմուկ գնացի հյուրասենյակ, ու նստեցի համակարգչի առաջ: Մեկ էլ, ըհը, մաման ձայն տվեց. 

- Մերի, արի այստեղ:

- Հա, մամ, հիմա գալիս եմ (թե ասա` քեզ պե՞տք էր` գնայիր հյուրասենյակ):

- Ասա, մա’մ, ի՞նչ ա եղել:

- Հարիչը վերցրու ու սկսի հարել:

-Վաաայ, մաաա’մ, երեկ եմ եկել Աբովյանից, հոգնած մեռնում եմ, դու արա, էլի…

- Երկրորդ անգամ չկրկնեմ:

- Հա, լավ, կանեմ:

Անցա գործի: Դե, ինչ ասեմ, ի վերջո, էլ ինչ ձեր գլուխը ցավեցնեմ, հարեցի վերջացրեցի: Տորթը թխվեց:

-Մաա’մ, դե կաղապարը բաց արա, հանիր, տեսնենք, ինչ է դարձել տորթս:

Մայրիկը հանեց ու ինչ… Ընտիր գառնուկ էր ստացվել:

- Մաաա’մ, գիտես ինչի՞ ա սենց լավը եղել:

- Ինչո՞ւ:

- Իմ ձեռքն է կպել:

- Հա, դու քեզ գովի’-գովի’:

Երբ ես խոհանոցից մի պահ դուրս եկա, մայրիկը գառնուկի մեջ մետաղադրամ թաքցրեց: Հենց բերեց, որ դնի սեղանին, ասաց` մեջը կոպեկ կա: Դե, Մերի ջան, այնպես արա, որ այդ մետաղադրամը քեզ ընկնի, չէ որ շատ ես ուզում, որ նոր սկսվող տարին լավը լինի: Ու նաև` չէ որ, տորթը ես եմ թխել:

Ես Մերին եմ, 17 տարեկան: ԷԷԷ, ինչ եմ սկսել իմ մասին պատմել: Անցնեմ բուն նյութին: 1992 թվականի օգոստոսի 8-ին ազերիները գրավեցին Արծվաշեն գյուղը, որը Գեղարքունիքի մարզի ամենամեծ գյուղն էր: Այնտեղի բնակիչները ստիպված փախան` գալով Ճամբարակ և հարակից տարածքներ` բնակություն հաստատելու: Ժամանակի հետ նրանց սրտերում մնացած վերքերը բուժվում էին: Երեկոյան ժամը 7-ին դուրս ենք գալիս զբոսնելու: Ունենք փոքրիկ զբոսայգի, որտեղ մարդիկ հավաքվում են երեկոյան ժամերին, մի փոքր առօրյայից կտրվելու համար: Այ քեզ առօրյայից կտրվել… Այդ ժամին անասուններին դաշտից տուն են բերում: Հիմա կասեք անասուններն ի՞նչ կապ ունեն: Ամեն օր ժամը 7-ից հակառակորդը կրակում է Վերին Ճամբարակի վրա: Այնպես են անում, որ անասունները չհասնեն տուն: Պարզ լսվում են այդ ահավոր ձայները անգամ այգում և այգուն հարակից շենքերում: Մենք դեռ փոքր ենք, չգիտենք, թե պատերազմն ինչ է: Կրակոցի ձայները լսելուն պես մարդիկ իրենց երեխաներին տուն են տանում, այգին դատարկվում է: Մենք էլ բոլորի նման հեռանում ենք այնտեղից: Տուն գնալու ճանապարհին նորից լսվեց կրակոցի ահավոր վայնասունը: Տատս այնքան արագ էր քայլում, որ մենք չէինք հասցնում հետևից հասնենք:

- Տա’տ, կամաց քայլի, մեր վրա չեն կրակում, դիրքերում ա, էլի:

Միայն տեսնեիք տատիս մռայլ ու գունատ դեմքը, վախից իրեն կորցրել էր:

- Մա’ր, ձեր պադվալը ազատ ա, չէ՞, որ հանկարծ կրակեն մեր շենքի վրա, գանք մտնենք ձեր տուն: Նայի հաաա, լույս-մույս էլ քաշել կտաս, հանկարծ մթության մեջ չմնանք, լվացքի մեքենա, խալադելնիկ, գազի պլիտա, սաղ կտեղափոխես պատվալ: Գալու էնք ձեր տանը մնանք:

Դե, իհարկե, այս ամենի հետ ուրախ ծիծաղ էի խառնում, քանի որ չգիտեի պատերազմ բառի նշանակությունը: Բայց զգում էի, որ մայրս, տատս, հարևաններս շատ վախեցան, իսկ ես հիմար-հիմար կատակներ էի անում ու կրակոցներին լուրջ չէի վերաբերվում: Ամեն կրակոցի ձայնը լսելով ասում էի. «Հլը նայեք, էսա մեր վրա էլ կկրակեն», նորից ծիծաղում` չկարողանալով զսպել այն: Բայց գիտեք ամենացավալին ո՞րն է. արծվաշենցիները արտասվելով միշտ այս խոսքերն են կրկնում. «Արծվաշենից փախանք էկանք ստեղ, բա հիմա ստեղից ո՞ւր ենք գնալու»: